Filmy kościół, rozbój

Kilkuosobowa grupa terrorystów napada na policyjny magazyn broni. Ich następnym krokiem jest porwanie burmistrza. Do rozwiązania tej sprawy przydzielony zostaje Harry Callahan, wraz ze swoją nową partnerką, Kate Moore. Harry jednak ma z nimi osobiste porachunki, bo przy napadzie na magazyn bandyci zabili jego przyjaciela.

Nagrodzony Oscarem reżyser Steve McQueen (Zniewolony. 12 Years a Slave) i współscenarzystka, autorka bestsellerów Gillian Flynn (Zaginiona dziewczyna) przestawiają pełen napięcia thriller ze zbrodnią, namiętnością i korupcją w tle. Wdowy to historia czterech kobiet, których nie łączy nic z wyjątkiem długu, pozostawionego im w spadku przez zmarłych mężów, uwikłanych w działalność przestępczą. Kobiety nie mają innego wyjścia, jak wziąć sprawy w swoje ręce i zawiązać spisek, który pozwoli im narzucić światu ich reguły gry.

Legendarny El Mariachi wychodzi z odosobnienia, aby udaremnić zamach na prezydenta Meksyku i przy okazji, wyrównać stare porachunki.

Charley Waite (Kevin Costner), Boss Spearman (Robert Duvall), “Button” (Diego Luna) oraz Mose Harrison (Abraham Benrubi) starają się uciec przed swoją przeszłością, zaś otwarta preria jest jedynym miejscem, gdzie mogą być naprawdę wolni. Wszyscy są poganiaczami bydła, a jedyne prawo, jakie respektują, to prawo natury. Jest jeszcze „Kodeks Zachodu”, który związał ich ze sobą na dobre i na złe: mają zawsze bronić słusznej sprawy, zachowywać lojalność wobec swoich przyjaciół– innych kowbojów – oraz starać się unikać przemocy. Ich spokojne życie gwałtownie się zmienia, gdy trafiają do przygranicznego miasteczka rządzonego przez strach i tyranię. Przyjaciele nie mają innego wyjścia, jak tylko stawić czoła złu.

Policjant szukający zemsty na mordercach swego brata, który padł ofiarą mafijnych porachunków w San Francisco.

Film oparty na faktach, dotyczących morderstwa popełnionego w 1980 roku. Nastoletni zabójca zabiera swoich przyjaciół do miejsca, w którym ukrył zwłoki zabitego przez siebie kolegi z klasy. Śmierć staje się ich wspólną tajemnicą do czasu gdy dwóch chłopców (Keanu Reeves, Ione Skye Leitch) postanawia coś z tym zrobić.

Harold (Bob Hoskins), prosperujący angielski gangster jest bliski ubicia lukratywnego interesu, kiedy niespodziewanie pojawiają się bomby. Tajemniczy syndykat próbuje wkroczyć do akcji, a Harold pragnie wiedzieć z kim ma do czynienia. Wkrótce wybuchają krwawe zamieszki.

Nieświadoma starsza pani wynajmuje pokój grupie przestępców planujących właśnie napad na kasyno. Kiedy staruszka poznaje plany złodziei, ci postanawiają ją zabić. Pozbycie się starszej pani nie będzie jednak takie proste jak mogłoby się wydawać.

Banda złodziei, których szefem jest Napoleone (Lando Buzzanca), chce zorganizować wielki skok w Wiecznym Mieście. Gang, kradnie Pietę, słynny posąg Michelangelo. Porwanie przeprowadzono w środku Wielkiego Tygodnia. Nasi złodzieje uwierzyli, że kradzież była majstersztykiem, kiedy usłyszeli, że posąg został wyceniony na 30 mld w Ameryce. Teraz wielki amerykański gangster Joe Ventura (Edward G. Robinson) jest zainteresowany tym posągiem.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.