Filmy oparty na faktach, przemoc, proces sądowy

W Rzymie, o świcie, kiedy wszyscy śpią, jeden człowiek jest już rześki. Nazywa się Giulio Andreotti. Nie śpi, ponieważ musi pracować, pisać książki, bywać w towarzystwie i - co jest nie mniej ważne - modlić się. Spokojny i tajemniczy Andreotti we Włoszech jest synonimem władzy przez ponad 40 lat. Na początku lat 90., bez arogancji, ale i bez pokory, ten stabilny, uspokajający, ale i bardzo niejednoznaczny polityk niestrudzenie zmierza ku swej siódmej kadencji na stanowisku premiera. Tuż przed 70-tką Andreotti jest gerontokratą o niemal boskich możliwościach, który nikogo się nie boi, w zasadzie nie wie, co to strach. Przeciwnie - jest przyzwyczajony do obserwowania strachu malującego się na twarzach jego rozmówców. Jego radością jest władza, z którą żyje w symbiozie, którą wielbi, i która zawsze i niezmiennie mu się należy. Bitwy wyborcze, ataki terrorystyczne czy poniżające oskarżenia nie pozostawiają na nim żadnego śladu, wobec wszystkiego pozostaje nieugięty. Aż do czasu, kiedy mafia, najsilniejsza przeciwwładza w kraju, postanowi wypowiedzieć mu wojnę.

Amistad jest nazwą statku transportującego niewolników do Nowego Świata w 1839 roku. Pasażerami są Afrykańczycy, którzy zostali uprowadzenia i zakuci w kajdany w ładowni statku. Podczas morskiej podróży przez Atlantyk, Cinque, który uprzednio był wodzem w afrykańskim plemieniu prowokuje bunt i wspólnie z innymi przejmują kontrolę nad statkiem. Kontynuują rejs w nadziei, że znajdą pomoc kiedy trafią na ląd. Zamiast tego, gdy osiągają wybrzeże Stanów Zjednoczonych zostają uwięzieni jako zbiegli niewolnicy. Nie znają angielskiego i wydaje się, że ich los jest przesądzony za zamordowanie swoich oprawców, kiedy prawnik o abolicjonistycznych przekonaniach decyduje się zając ich sprawą, argumentując, że są wolnymi obywatelami innego państwa, a nie niewolnikami. Sprawa w rezultacie opiera się o Sąd Najwyższy, gdzie John Quincy Adams wygłasza imponującą i elokwentną mowę obrończą prowadzącą do uwolnienia aresztantów.

W październiku 1998 roku w miasteczku Laramie, w Wyoming, dwóch młodych ludzi śmiertelnie pobiło geja. Wkrótce po tym reżyser Moises Kaufman i członkowie nowojorskiego Tectonic Theater pojechali do Laramie. Aktorzy przeprowadzili ponad 200 wywiadów z mieszkańcami miasta.

Za podstawę scenariusza filmu posłużyła zbiorcza praca tzw. "trudnych" uczniów z jednego z amerykańskich liceów, którzy zainspirowani przez swoją nauczycielkę, zaczęli pisać pamiętniki. Prace zebrane zostały w tomiku pt. "The Freedom Writers Diary: How a Group of Extraordinary Teens Used Writing to Change Themselves and the World Around Them".

Państwo Likens na parę miesięcy zostawiają swoje córki, Sylvię (Ellen Page) i Jennie (Hayley McFarland), pod opiekę samotnie wychowującej szóstkę dzieci pani Gertrude Baniszewski (Catherine Keener). Dziewczynki zaprzyjaźniają się z dziećmi swojej nowej opiekunki. Jednak sielanka się kończy, gdy okazuje się, że schorowana kobieta okazuje się srogą osobą. Jej metody wychowawcze opierają się na fizycznej karze, które wykonuje bez żadnych skrupułów. Jej tyrania zwróciła się przeciwko starszej siostrze Likens. Tylko czy biednej Sylvii należała się kara?

Historia zamachu i zabójstwa prezydenta USA - Johna F. Kennedy oraz próba znalezienia prawdziwych mocodawców tej decyzji.