Filmy kawiarnia, palenie papierosa

Suzanne, imienniczka bohaterki filmu Za naszą miłość Maurice'a Pialata, którego plakat wisi w jej pokoju, jest szesnastolatką mieszkającą w Paryżu. Wydaje się bardziej dojrzała od swoich rówieśników, nieco zagubiona i przede wszystkim znudzona licealnym życiem – nie pociąga jej ani plotkowanie z koleżankami, ani picie piwa na imprezach. Pewnego dnia poznaje starszego od siebie mężczyznę, który zaczyna ją fascynować i szybko staje się odskocznią od nastoletniego świata. Oboje bohaterów zdaje się wiele dzielić, ale niewątpliwie łączy jedno: rodzaj romantycznego ennui, poczucie nieobecności i egzystencjalnego zawieszenia. Szesnaście mgnień wiosny to niepozbawiona melancholii opowieść o pierwszej miłości, dojrzewaniu i nastoletnich niepokojach. Eleganckie kadry rozsadza jednocześnie smutek i młodzieńcza energia, którą wspaniale oddaje Suzanne Lindon – reżyserka i jednocześnie odtwórczyni głównej roli.

Mori (Ryo Kase), młody Japończyk, udaje się do Seulu, aby znaleźć kobietę, którą kocha. Powraca tutaj, ponieważ jego ukochana nie odpowiada na listy. Ale Kwon (Young-hwa Seo) jest nieobecna w domu. Czekając na jej powrót, wynajmuje pokój w pensjonacie. Spędza w nim parę dni włócząc się po mieście i poznając różnych ludzi.

Nastoletni Robin i Danny piją alkohol nad rzeką. Na skutek bezmyślnego zakładu między nimi Danny tonie. Społeczność miasteczka obwinia Robina o spowodowanie śmierci przyjaciela. Chłopak nie mogąc znieść presji, ucieka z domu. Powraca do miasteczka i w akcie agresji rzuca w okna kamieniami...

Berlin 1937. W Niemczech faszyści nieuchronnie zdobywają władzę. Marion Von Kammer (Nina Hoss) bezradnie patrzy, jak naziści niszczą mały teatr, w którym wykonuje zakazane piosenki. Zniesmaczona tym, czym stał się Berlin, Marion wraz z siostrą Tilly (Meret Becker) i matką ucieka do Zurychu. Tilly, zostawiwszy tam swoją miłość, żyje na tym wygnaniu w rozpaczy. Wygnana ponownie do Paryża, Marion spotyka Martina (Christian Nickel). Razem nadawali antyfaszystowską propagandę w podziemnej niemieckiej stacji radiowej, a Marion śpiewała swoje zakazane piosenki w małym paryskim barze. Ale ideologia faszystowska rozprzestrzenia się jak ośmiornica…

Maj 1946 roku. Po dziewięciu latach internowania, Antonin Artaud (Sami Frey), aktor, artysta, pisarz, ostatecznie opuszcza azyl psychiatryczny, by powrócić do Paryża do swojej rodziny. Jacques Prevel (Marc Barbé), młody poeta, podąża za Artaudem w wędrówce między domem zdrowia Ivry'ego i Saint Germain-des-Prés, jednocześnie dążąc do tego samego co on: poezji, narkotyków i absolutów. Prevel staje się uczniem i towarzyszem jego geniuszu, którego kroniki obserwują aż do jego śmierci, dwa lata później. W tym powojennym Paryżu, gdzie poznaje nędzę i cierpienie, Prevel dzieli swoje życie między dwie kobiety, Rolande (Valérie Jeannet) i Jany (Julie Jézéquel), jednocześnie przywiązując się do Antonina, którego był synem, przyjacielem.

Stan (William Lebghil), Hugo (Bastien Bouillon) i Berenice (Izïa Higelin) dorastali w górach. Byli nierozłączni. 15 lat później stają się dorosłymi, trochę uszkodzonymi przez życie, znajdują się w wiosce swojego dzieciństwa. Czy to spotkanie połączy się ponownie z fantazją i radością ich pierwszych lat?

Pierre Feuillebois (Clovis Cornillac) jest po czterdziestce. Ten miłośnik pszczół i hibiskusa od zawsze żył „odcięty od świata”, chroniony przez rodziców. Po śmierci tego ostatniego uświadamia sobie, że nie byli jego biologicznymi rodzicami. W poszukiwaniu odpowiedzi na temat swojego pochodzenia poznaje piękną Annę Lorenzi (Alice Pol). Jest uwiedziona i wzruszona przez tego nietypowego mężczyznę. To wtedy Pierre zaczyna tracić kolory, stając się kolejno żółtawy, czarno-biały i niewidzialny.

Po pijackiej nocy Jonas (Grégory Montel) postanawia odwiedzić swoją byłą dziewczynę Léę (Anaïs Demoustier), w której nadal jest zakochany. Pomimo wciąż namiętnego związku, Léa go odrzuca. Zrozpaczony Jonas idzie do kawiarni po drugiej stronie ulicy, aby napisać do niej długi list, zakłócając tym samym swój dzień pracy i wzbudzając ciekawość właściciela kawiarni. A dzień dopiero się zaczął...

Mówca (Noël-Noël), moderator opisuje różne typy współczesnych, irytujących sytuacji, które rujnują twoje życie o każdej porze dnia. Sceny są ze sobą połączone, aby przywołać człowieka, którego nie można uniknąć na ulicy, który przychodzi gonić cię do domu, tego, który dzwoni w porze posiłków, tego, który źle zachowuje się w swoim samochodzie, ktoś, kto się spóźnia itp. Jego uwagi są pretekstem do powstania 14 szkiców.