Obyczajowy 1997

Na czele wielopokoleniowej rodziny Lubiczów stoją dziadkowie, Maria i Władysław. Pani Maria prowadzi aptekę w swoim domu na warszawskiej Sadybie. Pomaga jej córka Elżbieta. Druga córka, Dorota, jest zakonnicą. Starszy syn, Paweł, ceniony chirurg pracuje w szpitalu, a popołudniami dorabia w spółdzielni lekarskiej. Młodszy, Ryszard, jest hydraulikiem. Wraz z żoną Grażyną na próżno marzy o upragnionym dziecku. Wszystkie dzieci i wnuczęta często odwiedzają gościnne mieszkanie dziadków. Na krótko przed siedemdziesiątymi urodzinami seniorki rodowego klanu w domu Lubiczów pojawia się także ich jeszcze jedna córka Monika, od lat skłócona z rodzicami. Czyżby happy end? Nie, już pierwszy odcinek filmu zapowiada wielkie kłopoty.

Dionizy Złotopolski (Henryk Machalica) mieszka w Złotopolicach wraz z synem Markiem (Kazimierz Kaczor), niezależnym senatorem, najczęściej zresztą przebywającym w Warszawie, i jego żoną Barbarą (Anna Nehrebecka), którzy mają dwóch dorosłych synów. Starszy Waldemar (Andrzej Nejman) jest gospodarzem i prowadzi gospodarstwo. Nie ma szczęścia w miłości i wciąż szuka kandydatki na żonę. Okazuje się, ze znalezienie partnerki, która zgodziłaby się wraz z nim zamieszkać na wsi jest trudne. Młodszy syn – Kacper Złotopolski (Andrzej Piaseczny) to czarna owca w rodzinie. Rzucił szkołę i postanowił rozpocząć karierę muzyka. Druga linia rodu – Gabrielowie mieszkają w Warszawie. Wywodzą się od bliźniaczej siostry Dionizego, Eleonory (Alina Janowska). Jej syn – Wiesław (Paweł Wawrzecki) jest komendantem posterunku policji na Dworcu Centralnym, a jego żona Marta (Ewa Ziętek) prowadzi luksusową kawiarnię. Mają razem syna – Tomka (Piotr Szwedes), który ku rozpaczy rodziców rzucił studia medyczne i rozpoczął karierę akwizytora – jego zdaniem w ten sposób najszybciej dorobi się dużych pieniędzy. Starszy syn Mirek (Radosław Elis) i jego żona Weronika (Agnieszka Sitek) oczekują narodzin pierwszego dziecka. Córka Wiesława z pierwszego małżeństwa, Agata (Paulina Młynarska), pracuje w agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości.

Mieszkający w Gdańsku Anna i Paweł Kowalscy świętują ósme urodziny ich syna, Tomka. Radość w rodzinie nie trwa długo: podczas przejażdżki rowerem, otrzymanym w prezencie od rodziców, Tomek ulega groźnemu wypadkowi. Chłopcu potrzebna jest krew. I tu zaczyna się dramat. Paweł ze względu na niezgodność grupy krwi z grupą krwi Tomka, nie może być dawcą. Powtórne badanie rozwiewa wszelkie wątpliwości: Paweł nie jest biologicznym ojcem Tomka. Rodzi to podejrzenia, że Anna miała kiedyś romans ze swoim szefem. Żona Pawła stanowczo temu zaprzecza; przysięga, że nie miała seksualnych stosunków pozamałżeńskich. W takim razie skoro Paweł nie jest ojcem Tomka, ona nie może być matką! Zdesperowana, niespokojna o los swego małżeństwa, robi badania, które potwierdzają to najgorsze przypuszczenie. Mając przeciw sobie lekarzy i wciąż pełnego wątpliwości Pawła, próbuje na własną rękę dojść prawdy. Zachodzi podejrzenie, że prawdziwy syn państwa Kowalskich mieszka w Dreźnie, w rodzinie niemieckiego inżyniera, Horsta Schneidera, który pod koniec lat 80. pracował w Gdańsku. Kowalscy prawdopodobnie wychowują dziecko Schneiderów. Jak mogło do tego dojść? Żona Horsta, Maria urodziła syna w Gdańsku. Chłopiec przyszedł na świat w tym samym dniu 1989 roku i w tym samym szpitalu, w którym urodził się syn Kowalskich. Podobnie jak on, był wcześniakiem. Personel szpitala omyłkowo zamienił dzieci. Annie udaje się odnaleźć Schneiderów.

Dziewczynka urodziła się w skromnym dworku szlacheckim gdzieś na Wileńszczyźnie, w 1900 roku, jako dziewiąte dziecko w rodzinie, na dodatek wcześniak. Takie traktowano wówczas jako coś gorszego i określano mianem „bożej podszewki”. Ale właśnie pod podszewką świata ukryte są ściegi historii, a ta jest pełnoprawnym bohaterem rodzinnej sagi, rozgrywającej się niemal na przestrzeni półwiecza. Przez dom „bożej podszewki” czternastoletniej dziewczynki – przetacza się front Wielkiej Wojny. W 1920 roku dworek młodej panny musi stawić czoło nadciągającej nawale bolszewickiej. Podczas II wojny światowej dojrzała już bohaterka ogląda kolejno przychodzące i odchodzące fale okupacji niemieckiej, rosyjskiej, litewskiej. Jest świadkiem przemocy, rozpasania i zbrodni.

Pewnego dnia 12-letni Chris dowiaduje się, że jego ukochana mama zarabia na życie pracując jako striptizerka. Postanawia zdobyć pieniądze, aby mogła zostawić tą pracę. Udaje się po pomoc do ojca, weterana z Wietnamu, ale tutaj spotyka go wielkie rozczarowanie. Postanawia sam wziąć sprawy w swoje ręce. W wolnym czasie pracuje na łodzi rybackiej i pomaga rybakom. Jednak jak się okazuje, kapitan przewozi nie tylko ryby, ale również szmugluje narkotyki. Malec wpada na pewien podstępny plan...

Ostatnia część osobistego tryptyku filmowego reżysera Andrzeja Kondratiuka, w którego skład wchodzą również wcześniejsze filmy Cztery pory roku z 1984 roku oraz Wrzeciono czasu z 1995 roku. Film opowiada o rodzinie Kondratiuków i filmowej pasjii reżysera.

Karolina pracuje w prowincjonalnej szkole jako świetliczanka. Jej życie wydaje się puste i bezbarwne. Jan przyjeżdża do miasteczka, aby wziąć udział w seminarium dla "młodych biznesmenów". Zaintrygowani sobą odnoszą wrażenie, że wreszcie odnaleźli uczucie, na które długo czekali.

Główną rolę, znakomitego baletmistrza, który przyjeżdża do Polski, by wziąć udział w koncercie charytatywnym, zagrał Daniel Olbrychski. Los go zaskakuje i jest zmuszony tańczyć ze swoją byłą żoną. Kobieta nakłania gwiazdora, by przekazał swoje honorarium na cele dobroczynne. Witold boi się, że jeśli odmówi, kobieta będzie chciała się zemścić na nim podczas występu i zgadza się na rezygnację z zarobku.

Nominowany do Złotych Lwów debiut reżyserski Eugeniusza Priwieziencewa o losach dwudziestoparoletniej Uli pochodzącej z biednej rodziny. Ojciec alkoholik, nieślubne dziecko i brak środków do życia popychają ją ku nadziei na dostatnie życie, jakie niesie ze sobą profesja jej koleżanki, którą Ula jest zauroczona. Profesja ta, po początkowych sukcesach, sprowadza jednak młodą kobietę na samo dno. Czy w upadłej, upokorzonej prostytutce choć jedna osoba dostrzeże jednak przede wszystkim człowieka, któremu można jeszcze pomóc?

Pod koniec lat 60. Jacobs, rodzina Cyganów osiadłych, mieszka w zrujnowanym domu na zachodnich przedmieściach Paryża. Jest Jo (Victor Lanoux), ojciec, który utrzymuje swoją agresywność po alkoholu, jego żona Rita (Antoinette Moya), która posłusznie zajmuje się domem, córka Marie (Nadia Farès), kasjerka w supermarkecie i trzech z czterech jego synów, Jeannot (Ludovic Vandendaele), najmłodszy, Rene (Pierre Laplace) i Jésus (Thierry Frémont). Chronicznie bezrobotni, ci dwaj ostatni, wielkie gęby z drażliwym charakterem, żyją z kradzieży i małych sztuczek, spiesząc do wyjścia i wydawania zarobionych pieniędzy w barze „Elvisa”. Pewnego dnia Marie przedstawia Jésusowi swoją nową współpracowniczkę, Matyldę (Fabienne Babe)...