May McAvoy była czarującą amerykańską aktorką, której kariera rozkwitła w złotej erze kina niemego, a jej nazwisko na zawsze zapisało się w historii kinematografii dzięki udziałowi w dwóch z najbardziej rewolucyjnych filmów swoich czasów. Urodzona 25 stycznia 1899 roku w zamożnej rodzinie w Nowym Jorku, May McAvoy od najmłodszych lat wykazywała talent i ambicje artystyczne. Jej uroda i naturalna gracja szybko otworzyły jej drzwi do świata filmu. Zadebiutowała na ekranie w 1917 roku, a przełomem okazał się rok 1921 i rola w filmie „Sentimental Tommy”, która zaowocowała lukratywnym kontraktem z potężną wytwórnią Paramount Pictures. McAvoy stała się jedną z czołowych gwiazd Hollywood, podziwianą za subtelną grę aktorską i hipnotyzującą urodę. Jej kariera osiągnęła zenit w połowie lat 20. XX wieku. Wystąpiła w dwóch bardzo znaczących filmach – „Ben-Hur: Opowieść o Chrystusie” (1925), gdzie zapisała się w historii kina rolą wiernej Esther w epickiej superprodukcji, która do dziś pozostaje arcydziełem kina niemego, oraz „Śpiewak jazzbandu” (1927), w którym była partnerką Ala Jolsona, a która to produkcja zrewolucjonizowała przemysł filmowy, wprowadzając dźwięk. Chociaż jej postać pozostała niema, film ten stał się kamieniem milowym w przejściu do nowej ery kina. U szczytu kariery, w 1929 roku, McAvoy podjęła zaskakującą decyzję o przejściu na emeryturę, spełniając prośbę swojego męża, Maurice’a Cleary’ego, skarbnika United Artists. Wbrew plotkom o wadzie wymowy powodem jej odejścia była chęć poświęcenia się życiu rodzinnemu. Po długim czasie, w latach 40. i 50., powróciła do Hollywood, grając małe, epizodyczne role. Jej ostatnim występem był symboliczny epizod w głośnym, dźwiękowym remake’u „Ben-Hura” z 1959 roku. May McAvoy zmarła 26 kwietnia 1984 roku w wieku 84 lat, pozostawiając po sobie dziedzictwo gwiazdy, która z gracją i talentem poruszała się między dwiema epokami kina. Za swój wkład w rozwój sztuki filmowej została uhonorowana gwiazdą na Hollywood Walk of Fame.