Synu, synu, cóżeś ty uczynił? 2009

Herzog tym razem przegiął i to przegiął już na etapie doboru aktorów. Wziął chyba wszystkich charakterystycznych aktorów (Shannon, Dafoe, Sevigny, Kier, Dourif, Zabriskie) i poobsadzał ich w dziwnych rolach, a oni nawet nie musieli wiele robić. Z tej obsady najlepiej spisał się Shannon w głównej roli, pozostali grali jakby od niechcenia lub zgodnie ze swoim emploi. Sama historia jest wyjaśniona już na samym początku, nie ma żadnej tajemnicy i tylko można oglądać rozwój wypadków. Jednak ciężko się przejąć całą tą sytuacją i tymi dziwnymi bohaterami, gdyż nie ma żadnego punktu zaczepienia. Mimo mocnego tematu, słaby film.

4/10

Gdy z filmu najbardziej w pamięć zapada scenografia, to wiedz, że źle się dzieje [5/10] |||

Bo ja wiem… Czegoś mi zabrakło. Przeszkadzała miejscami wydumana fabuła i wyprany z emocji sposób jej prowadzenia oraz dziwne zachowania bohaterów. Okropna, natrętna, narzucająca się muzyka nie pomagała.

Po co właściwie ta cała wyprawa do Peru, która przecież nie miała nic wspólnego ze zbrodnią (że już nie wspomnę o absurdalnych ujęciach z Chin)? Żeby reżyser mógł sobie pojeździć po świecie na koszt producenta? Czas na to zmarnowany można było poświęcić na pogłębienie ukazania relacji syna z chorą psychicznie toksyczną matką – czyli prawdziwej przyczyny mającej się rozegrać tragedii.

W rezultacie z filmu najbardziej zapada w pamięć genialna scenografia. Flamingowy dom rozwala system.

Cuda na kiju – nie rozumiem.

Beznadziejny ! – Szkoda czasu na to coś ? Nuda ,nuda i jeszcze raz nuda !