Manhattan 1979

Kocham Allena! – Film ponadczasowy. Allen oddaje hołd swojemu ukochanemu Nowemu Jorkowi, bez którego nie mógłby prawidłowo funkcjonować z nutką głębokiego sentymentalizmu i melancholii. Czarno-biała taśma, niezwykła muzyka, fascynujące rozpoczęcie wprowadzają nas w meandry życia Nowojorczyków. W filmie przedstawiono losy grupki intelektualistów, obnażając całkowicie ich kompleksy i zagłębiając widza w ich psychikę. Allen jeszcze raz uświadamia nam, że relacje damsko-męskie to rzecz niezrozumiała, ciągle zwykła do zmian czy też rodzących się konfliktów.

Przybrane w bardzo lekką formę, obraz dotyka dna naszych lęków, kompleksów, nie uciekając się do taniego banału, ale dotykając również kwestii drażliwych czy niewygodnych. Nie brak tu humoru, masa tutaj błyskotliwych, czasem bardzo zjadliwych tekstów, które na długo utkwiły mi w pamięci. Dużo tutaj także odniesień kulturowych, historycznych.

Woody skompletował świetną obsadę, którzy spisali się perfekcyjnie z powierzonych im, niełatwych ról. Od młodziutkiej Mariel Hemingway, grającą 17 zagubioną, ale też wrażliwą dziewczynę kończąc po Meryl Streep, która co prawda nie zdominowała filmu, wystąpiła co prawka w tylko kilu scenach, ale świetnie oddała cechy "wykorzystanej" żony, należą się wszystkim po prostu gorące brawa.

Kolejny dowód na to, że pan Allen to mistrz komedii obyczajowych, tworzonych z prawdziwą pasją i zaangażowaniem oraz wykwintny obserwator relacji społecznych. Inteligentna, słodko-gorzka, przepełniona nostalgizmem opowieść. Cały Allen. Chwała mu za ten film.

9/10

Niezły – Bardziej podobała mi się "Annie Hall". Zabawniejsza i ciekawsza historia niż ta przedstawiona w "Manhattan". Ale mimo wszystko warto obejrzeć, aby dowiedzieć się jaką perspektywą Allen darzy Nowy Jork.

filmy Woody’ego mają jeden problem, ludzie tak nie rozmawiają…szczerze i elokwentnie oraz rzeczowo

Idealna Streep w roli typowej feministki, świetna Keaton wcielająca się w postać niezdecydowanej kobiety i przekonywująca, zakochana i uroczo naiwna Hemingway