U mnie to samo, zwłaszcza nie mogę się doczekać tego jak wypadnie Jason Segel. 3 listopada wychodzi na płytach w USA.

Słyszałem, że Mikołaj przyszedł wcześniej i zostawił dzisiaj coś w internecie :)

Świetnie to słyszeć! Na to, że Mikołaj z tym filmem zawita do kin nie ma co nawet liczyć.

Jeszcze muszę sobie ułożyć wszystko w głowie, ale w pierwszym odruchu wydaje mi się, że to film o tym jak sukces zamiast leczyć depresję tylko ją pogłębia. Wallace w wykonaniu Segela bardzo chciałby być po prostu sobą, ale napotkani ludzie idealizują jego inteligencję. Świetnym przykładem jest tutaj cytat z Wikipedii o jednej z jego książek "sztandarowa powieść epoki clintonowskiej.". Sednem jest pokazanie jak typu typu stwierdzenie potrafi przytłoczyć, staje się presją, jak przerosło to zwykłego gościa który obawiał się oceniania ze strony innych ludzi, zamiast intelektualnych dysput uwielbiał "Szklaną pułapkę" i świetnie bawił się oglądając "Tajną broń" z Travoltą i Slaterem. Tak to odczytuje. Innym tematem jest przegapienie prawdziwej przyjaźni, nie zadbanie o nią w odpowiedni sposób.

Co do roli Segela, on po prostu używa ulubionych sztuczek, jest powolny, lekko naiwny, budzący ogromną sympatię dokładnie tak jak Marshall. Mamy nawet małą aluzję do "Jak poznałem Waszą matkę". Rozważania o dużych szansach w sezonie nagród pochodzą chyba od tych którzy nigdy nie traktowali go poważnie jako aktora. To pewnie herezja, ale zanim znudził się rolą to właśnie on był dla mnie najlepszym elementem swojego sitcomu, lepszym niż NPH. Dlatego nie jestem zdziwiony, że coś potrafi ani powalony jego kreacją. Eisenberg jest niewiele gorszy, ale to po prostu Eisenberg, nie powiem, że na autopilocie, ale na pewno w bardzo prostej dla siebie roli typowego Eisenberga.

Cały film oparty jest na dialogach, bohaterowie praktycznie nie zamykają ust. Nie są to błyskotliwe stwierdzenia czy cięte riposty jak u Allena, raczej typowo festiwalowe imitowanie codziennych konwersacji.

Ode mnie 7/10.