Max Schreck (właśc. Friedrich Gustav Maximilian Schreck) był wybitnym niemieckim aktorem teatralnym i filmowym, którego postać na stałe wpisała się w kanon kina grozy. Urodził się 6 września 1879 roku w Berlinie. Po śmierci ojca odbył praktykę zawodową, a następnie podjął studia aktorskie w Berliner Staatstheater, które ukończył w 1902 roku. Przez pierwsze lata kariery podróżował z grupami teatralnymi po całych Niemczech, aż dołączył do prestiżowego zespołu Maksa Reinhardta w Berlinie. Podczas I wojny światowej służył w armii niemieckiej na froncie zachodnim (1915–1918). Choć Schreck zagrał w ponad 40 filmach, jego nazwisko kojarzone jest przede wszystkim z rolą hrabiego Orloka w arcydziele ekspresjonizmu niemieckiego – „Nosferatu – symfonia grozy” (1922). Aktor sam przygotowywał swój makijaż, tworząc przerażający wizerunek wampira o szczurzych rysach, który do dziś pozostaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w historii kina. Był prekursorem aktorstwa metodologicznego – na planie pozostawał w pełnej charakteryzacji nawet poza ujęciami, co wzbudzało niepokój u członków ekipy. Sugestywność jego gry była tak wielka, że z czasem narosły legendy, jakoby reżyser F.W. Murnau zatrudnił do tej roli prawdziwego wampira. W 1910 roku poślubił aktorkę Fanny Normann; para nie miała dzieci. Schreck był znany jako samotnik o specyficznym, ironicznym poczuciu humoru, który uwielbiał długie spacery po lesie. W przeciwieństwie do wielu aktorów kina niemego, Schreck z powodzeniem kontynuował karierę po wprowadzeniu dźwięku. Występował na scenach Monachium i Berlina aż do samej śmierci. Max Schreck zmarł nagle na zawał serca 20 lutego 1936 roku w Monachium, w wieku 56 lat. Zasłabł wieczór wcześniej, tuż po zagraniu roli Wielkiego Inkwizytora w sztuce „Don Carlos”. Został pochowany w Stahnsdorf pod Berlinem.