„Kuchenna rewolucja” to produkcja niezła, ale niestety niewystarczająco spójna, by w pełni wykorzystać swój potencjał. 6

Słowo „Coup” (czyli oryginalny tytuł filmu) można tłumaczyć jako „przejęcie władzy”, „zamach stanu” czy „obalenie rządów”, co stanowi trafną metaforę tego, co ukazuje się na ekranie. Polski dystrybutor również zręcznie podszedł do tego wyzwania, serwując nam tytuł nie tylko nośny z marketingowego punktu widzenia, ale także wiernie oddający działania głównego bohatera. Kwestia pozostaje jednak otwarta, czy ta kuchenna rewolucja, którą przeprowadza, ma głębszy sens.

Epidemia hiszpanki zaczyna siać spustoszenie, co oczywiście wprawia w konsternację elity, które zmuszone są odseparować się od reszty społeczeństwa w swoich wystawnych rezydencjach. Ta okoliczność umożliwia jednak Floydowi Monkowi bez trudu przywłaszczyć sobie cudzą tożsamość, dzięki czemu uzyskuje zatrudnienie jako kucharz w jednej z takich willi. Miejsce zamieszkane przez zamożnego dziennikarza, udającego kogoś, kim nie jest, walczącego rzekomo w imieniu klasy średniej z perspektywy swojej ogromnej posiadłości, obnaża jedynie hipokryzję elit — pan domu i jego rodzina zasiadający przy obficie zastawionym stole, obsługiwani przez służbę. Nietrudno przewidzieć, że pojawienie się kogoś takiego jak Monk w tej scenerii, znacząco naruszy dotychczasowe porządki.

Kuchenna rewolucja, czyli polski tytuł tego filmu, doskonale współgra z miszmaszem serwowanym przez reżyserów i scenarzystów — Josepha Schumana oraz Austina Starka. To dzieło łączy w sobie wiele elementów charakterystycznych dla różnych gatunków filmowych: czarną komedię, satyrę, kino zemsty, odniesienia społeczne, a także wątki romansowe, dramat rodzinny i film historyczno-kostiumowy. Właśnie tutaj pojawia się zasadniczy problem filmu tego duetu. Nadmiar gatunków i stylistycznych akcentów powoduje, że żaden z nich nie zostaje w pełni rozwinięty, co sprawia, że finałowa puenta staje się nadmiernie przewidywalna. Przeładowanie różnorodnymi tonami i tematami prowadzi do osłabienia całościowego odbioru dzieła.

Na szczególne uznanie zasługuje Peter Sarsgaard, który kreuje postać niejednoznaczną, w bardzo zręczny, choć miejscami wręcz śliski sposób, wnikającą do domu zamożnej rodziny i stopniowo przejmującą w nim kontrolę. Jego coraz bardziej bezczelne dążenie do zmiany swojego statusu w rezydencji sprawia, że jako widz zaczynam mu kibicować. Co więcej, reszta domowej służby również dostrzega jego działania i uświadamia sobie, że domownicy są w pewnym stopniu od nich zależni. W obliczu kryzysu, to właśnie klasa pracująca okazuje się być tą, która potrafi lepiej się przystosować i przejąć inicjatywę.

Kuchenna rewolucja to film, który intryguje swoim wielogatunkowym podejściem. Stara się obnażyć hipokryzję elit i przedstawia ciekawy obraz walki klasowej, aczkolwiek niektóre jego przesłania tracą na sile z powodu przeładowania różnorodnymi tematami, odtwarzając przy tym znane schematy. Mimo to, Peter Sarsgaard wyróżnia się w roli niejednoznacznego bohatera, przyciągając uwagę widza i wnosząc do filmu nieco życia. Kuchenna rewolucja to produkcja niezła, ale niestety niewystarczająco spójna, by w pełni wykorzystać swój potencjał.