Polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i radiowy. W czasie II wojny światowej był bombardierem w polskich dywizjonach 300 i 301. Działalność artystyczną rozpoczął jeszcze w czasie działań wojennych w Anglii, gdzie był także lektorem i spikerem polskich audycji radia BBC. Do Polski wrócił w 1945 roku, gdzie niemal natychmiast dostał pracę w radiu. Po zdaniu eksternistycznego egzaminu w roku 1948 zaproponowano mu angaż w teatrze. Występował w Kielcach, ale przede wszystkim w teatrach warszawskich. Na ekranie zadebiutował trzy lata później. W 1950 zagrał niewielką rólką w "Warszawskiej premierze". Zagrał też w "Gromadzie", "Inspekcji pana Anatola", "Gangsterach i filanatropach", "Wyspie złoczyńców", "Bokserze". Były to jednak role zwykle drugoplanowe i epizodyczne. Wkrótce jednak udało się aktorowi stworzyć kreację, dzięki której stał się nieśmiertelny – to rola Zagłoby w "Panu Wołodyjowskim", którą przeszedł do historii kina. Później występował jeszcze w filmie, jednak znów były to tylko epizody. Pogarszający się stan zdrowia uniemożliwił Pawlikowskiemu wcielenie się po raz drugi w rolę Zagłoby w „Potopie” w 1974. Po raz ostatni zagrał w filmie w komedii sensacyjnej "Skradziona kolekcja" w 1978 roku.