Al Jolson (właśc. Asa Yoelson) był amerykańskim piosenkarzem, komikiem i aktorem, powszechnie znanym jako "Największy Artysta Świata" ("The World's Greatest Entertainer"). Zapisał się w historii głównie dzięki roli w filmie "Śpiewak jazzbandu" (1927), pierwszym pełnometrarażowym filmie z zsynchronizowanym dźwiękiem, co było przełomowym momentem w historii kina. Zanim trafił do kina, Jolson był już najlepiej opłacanym i najsłynniejszym artystą estradowym Ameryki lat 20. XX wieku. W latach 1911–1928 zagrał w dziewięciu kolejnych, wyprzedanych do ostatniego miejsca rewiach w Winter Garden Theatre. Jego rola w "Śpiewaku jazzbandu" zapoczątkowała erę "gadających filmów", a jego słynna kwestia "You ain't heard nothin' yet!" stała się ikoniczna. Jolson był znany z ekspresyjnego, sentymentalnego i melodramatycznego stylu śpiewania, który zjednywał mu publiczność. Spopularyzował wiele piosenek, w tym "Swanee”, "April Showers”, "Sonny Boy” i "California, Here I Come”. Przypisuje mu się wprowadzenie muzyki afroamerykańskiej, takiej jak jazz, ragtime i blues, dla szerszej, białej publiczności. Jego występy często obejmowały charakteryzację blackface (pomalowanie twarzy na czarno), co było wówczas powszechną, choć obecnie postrzeganą jako kontrowersyjna i rasistowska konwencją teatralną. Mimo to niektóre źródła podają, że Jolson walczył z dyskryminacją rasową na Broadwayu, torując drogę czarnoskórym artystom, takim jak Louis Armstrong czy Ethel Waters. Był pierwszym artystą, który występował dla żołnierzy amerykańskich za granicą podczas II wojny światowej i wojny koreańskiej, za co otrzymał Medal Honoru. Życie Jolsona zostało przedstawione w dwóch filmach biograficznych, w których piosenkarz Larry Parks zagrał główną rolę, a Jolson podłożył swój własny głos do partii wokalnych: "The Jolson Story (1946) i "Jolson Sings Again" (1949). Jolson zmarł na atak serca w 1950 r. w Kalifornii w USA, wkrótce po powrocie z wyczerpującej trasy koncertowej dla żołnierzy w Korei.