Mimo wad, kupuję to – Widać świat Davida Roberta Mitchella – wyraźnie ukazane amerykańskie przedmieścia plus banda dzieciaków zamknięta w tym hermetycznym światku. Oczywiście sposób przenoszenia "klątwy" może wydawać się zabawny, zwłaszcza po kilku piwach, ale reżyser konsekwentnie buduje klimat oparty na wyrazistych dźwiękach i muzyce oraz fenomenalnym zdjęciom – horror ostatnich lat z najlepszymi zdjęciami.

Świeży, stylowy… chodzi za mną. 8/10

Największym plusem tego filmu jest świeża koncepcja, niedopowiedzenie i brak konkretów skąd coś wzięło i dlaczego podąża za ofiarami. Plusem do wcześniejszego plusa jest to, że film ma pewien morał, jeżeli wyciągnie się z niego wnioski, inne niż "głupie, nie wiem o co chodzi, a tak w ogóle to wcale nie straszne". Mocną stroną produkcji jest budowany klimat braku ucieczki, mimo braku granic, kara, która może być odsunięta w czasie ale zawsze wraca. Powinno być więcej filmów, które przekraczają granice tematów owianych lekką mgiełką wstydu, a mogą wpływać na czasy i społeczeństwa.

5/10 – Przeciętniak ratowany niezłą muzyką, jeśli nie podobały wam się The Guest i You Are Next to ten film również wam się nie spodoba. Dlaczego It Follows w ogóle nie działa? Pozwolę sobie tym razem w całości w spoilerach

SPOILER

Bohaterowie są zupełnie bezbarwni, nie dostrzegamy ich przemiany sugerowanej przez finałowy cytat. Nie stali się osobami "bez duszy", bo nigdy tej duszy nie posiadali. Nie mają żadnej osobowości, nawet wyrazistych, stereotypowych cech, oczekując na demona są tak przejęci, że czytają książkę albo się opalają. Jeśli dobrze zrozumiałem, reżyser zajmuje stanowisko, że bezmyślne podążanie za popędem seksualnym wyzbywa nas z moralności i człowieczeństwa. Znajduje to dosłowne potwierdzenie w scenach w których bohaterowie bez większych moralnych oporów na temat losów drugiego człowieka decydują się przekazywać klątwę. Wniosek ciekawy, chociaż wcale nie nowy, ale poległ rozpisany na tak bezbarwnych bohaterów.

Weneryczny demon to oczywisty element stylizacji na lata 80-te, nawiązanie do strachu przed AIDS i jego konsekwencjami, ale podobnie jak reszta tych zabiegów wydaje się elementem mocno ogranym. Ile już mieliśmy filmów bazujących na specyficznym plumkaniu w ostatnich latach, przykładowo Drive, You Are Next, The Guest. Tutaj jest to wsparte tematyką, ale nie czułem iluzji tamtych lat. Bohaterowie z lat 80-tych przejmowali się walką, żywo w niej uczestniczyli, potrafili wzbudzić jakąś sympatię, mieli choćby stereotypowe, burzone potem przez Hughesa cechy charakteru. Tutaj mamy wycinanki które nawet nie służą za mięso armatnie i trzeba się z większością męczyć aż do końca filmu. Główna dwójka jest zaspana, gra na jednych minach z wielkim Whatever wypisanym na czołach. A może rację miał Linklater w Boyhood, może to jest właśnie rzetelny portret współczesnego pokolenia?

Wielu recenzentów zachwycało się również rzekomą oryginalnością w warstwie horroru. Czy słusznie? Działania demona jak żywo przypominają postępowanie jego azjatyckich koleżanek po fachu z czarnymi włosami i w białych koszulach nocnych. Weneryczny demon pojawiał się choćby w "Ginger Snaps", niewidzialna siła prześladująca kobietę to choćby "Byt" z Barbarą Hershey. O próbach muzycznego udawania Johna Carpentera już pisałem.

Zastanawia mnie tylko, tak na koniec, dlaczego bohaterowie ryzykując własne życie i zdrowie tak uparcie strzelali do niewidzialnej siły, chociaż od początku nie przynosiło to rezultatu.

Niezły efekt paranoi w pewnym momencie ten film osiąga gdy nagle niepokój zaczyna wywoływać każda sylwetka którą dostrzegamy w tle.

brawo za pomysł jeszcze takiego horroru nie było ale ogółem to takie sobie