Oglądając „Granice miłości” miewa się wrażenie, iż taki film już się kiedyś widziało 7

Hana zanosi się niepohamowanym śmiechem. „Jestem ciekawa, jakby to było z koniem” – wyznaje swojemu chłopakowi. Petr i Hana są młodzi, energiczni i w sobie zakochani. Oboje znajdują się w apogeum wzajemnego uniesienia. Powodzi im się nieźle. Z łóżka prawie nie wstają. Ekscesy pościelowe dominują ich życie prywatne. Konserwatywne tabu dla Petra i Hany właściwie nie istnieje. Gdy więc ktoś rzuci hasło eksperymentów pozamałżeńskich, iskra trafi na wysuszoną ściółkę. Para stymulowana radą doświadczonych przyjaciół wkrótce przekroczy barierę konwenansu. Początkowa ciekawość wyznaczy kurs niekontrolowanymi ścieżkami. „Powiedziałbyś, gdybyś mnie zdradził?” – pyta już nieco mniej uśmiechnięta Hana. Zbity z tropu Petr powściągając napięte do granic muskuły twarzy, niezgrabnie usiłuje zamaskować wymowę swojej zawiłej odpowiedzi.

„Ludzie są o siebie zazdrośni, kiedy sobie nie ufają” – uspokajają Hanę i Petra znajomi, którzy małżonków w reguły związku otwartego osobiście wprowadzili. Dla rutyniarzy tej konwencji zdrada nie jest niczym szczególnym. Korzyści zaś z niej wyniesione pozostają wartością nieocenioną, przyjemnością wartą poświęceń. Uczucia nie mają tu nic do rzeczy. Hana i Petr jeszcze sobie ufają. Granice, które ich dzielą od stanu odwrotnego, są jednak stale naruszane. Hana poznała faceta, z którym doznała najintensywniejszego w życiu orgazmu. Skruszony Petr z oporami przyjmuje tę informację do wiadomości. Małżeństwo wszystkie swoje doświadczenia seksualne rejestruje w kamerze telefonu. Tego ostatniego Petr chyba nie chciałby udokumentować.

Oglądając Granice miłości miewa się wrażenie, iż taki film już się kiedyś widziało. Temat niby należy do gatunku zgranych i przerobionych na wszystkie sposoby, ale z powodzeniem eksplorowany jest na nowo. Tomasz Wiński właściwie nie wkłada stopy pomiędzy drzwi a framugę. Reżyser Granic miłości pokazuje podobne dylematy związków decydujących się na poliamorię i kończy swój film niemal w tym samym miejscu, co liczni jego poprzednicy. Mimo to rozterki Petra i Hany wypadają tu wiarygodnie, niemal odkrywczo. I nawet przewidywalny finał tej opowieści widz przyjmie za dobrą monetę. Bo w końcu jaki inny byłby uprawniony?

„Mógłbyś ty pójść do niego chociaż raz?” – utyskuje zirytowana kobieta, z którą Petr uprawiał seks na oczach jej męża. Małżonek pogrążył się w naocznym cierpieniu, więc nie usłyszał płaczu swojego ledwie narodzonego dziecka. Kobieta musiała na chwilę przerwać współżycie z Petrem, by uśpić kwilącego niemowlaka. Po tak niefortunnym incydencie nie było szans z powodzeniem wrócić do sypialnianych zmagań. Siły witalne Petra całkiem sflaczały, a tabletka, jaką mu zaoferowała matka dziecka, zadziałała już ex post, w taksówce, gdzie nie było szans kontynuować ognistych interakcji. Granice miłości także zapewne odezwą się rykoszetem w czasie nieokreślonym, bo i temat należy do wiecznie żywych. „Bierzemy was pod uwagę jako następną parę” – oznajmiają zaproszonym Hanie i Petrowi praktykujący na co dzień niewolnicy związków otwartych. W takich nie da się doszukać spontaniczności. Obowiązują tam zaś niepisane zasady. Petr dopiero teraz je powoli dostrzega. Zwykła ludzka zazdrość stanie się pierwszą ich ofiarą. „Wciągasz mnie w jakąś sektę” – wykrztusi Hanie przerażony małżonek. Nie wie tylko, że sam już aspiruje do tego towarzystwa, choć za wszelką cenę chciałby się uwolnić od jego złowrogiego piętna.