Martello-White jest zarówno reżyserem, jak i scenarzystą filmu pt. „Przybłędy”. Plon tej artystycznie ryzykownej kohabitacji wyraża się niestety realizacją tworu dość sprzecznego w swojej strukturze 5

„Co cię sprowadza do Combe?” – pyta nastoletni Sebastian. „Chciałem dodać trochę koloru, bo nie ma tu innych czarnych” – odpowiada intruz, który od pewnego czasu śledzi chłopaka. Bywa na jego meczach koszykówki, oferuje mu do spróbowania „trawkę”, obserwuje, nadskakuje. Czarnoskóry Marvin jest o głowę wyższy od Sebastiana, budzi jego respekt. W pewnym momencie hipnotyczny wpływ, jaki uzyskuje nad nastolatkiem, doprowadzi do sytuacji, gdy młokos stanie na krawędzi jakiegoś dachu i bezwolnie będzie usiłował wykazać swoją odwagę, przezwyciężając strach przed wysokością. W prowincjonalnym Combe takich typów jak Marvin się nie widuje. To stateczne małe miasteczko brytyjskie. Pełno tu luksusowych domów należących do przedstawicieli klasy średniej. Rzadko na ulicach Combe dochodzi do wykroczeń, nie mówiąc już o aktach przemocy.

Neve (Ashley Madekwe) jest stateczną matką oraz żoną. Osiadła w Combe i prowadzi tam spełniony żywot. Pracuje jako kierowniczka kursu dla dzieci w placówce wychowawczej. Nave mimo to od niedawna prześladują dziwne wizje. Kobieta czuje się osaczana przez niesprecyzowane demony. W sielski krajobraz jej miasta wkradły się osobniki wyjęte z przeszłości, zamieszane w niejasne wybory, jakich Neve dokonała przed laty. „Te dwa światy się nie mieszają” – przyznaje zaskoczona własnym odkryciem kobieta w chwili, gdy dopadną ją neurastenie sprzed niemal dwóch dekad. Właśnie wtedy Neve przeorientowała swoje życie. Teraz być może przyjdzie jej ponieść tego stanu konsekwencje. Poukładany dotąd syn (Sebastian) powoli wpadł pod wpływy prowadzącego go na złą drogę Marvina. Córka i mąż niebawem otworzą drzwi ich wspólnego domu przed impertynentami o mętnych zamiarach.

Nathaniel Martello-White jest zarówno reżyserem, jak i scenarzystą filmu pt. Przybłędy. Plon tej artystycznie ryzykownej kohabitacji wyraża się niestety realizacją tworu dość sprzecznego w swojej strukturze. W warstwie stylistycznej Przybłędy wypadają dobrze, wręcz bez zarzutu, właściwie dawkując emocje, epatując ciągiem logicznych sekwencji. Wysiliwszy się w zabiegach wizualnych zapomniał jednak Martello-White, czemu właściwie służy jego opowieść. A ta ugrzęzła w pół drogi, bo trudno uwierzyć, by miała sprowadzić się do tak niedokończonych wątków, jakie usiłuje zawrzeć w sobie ta ambitnie rozwijająca się historia. I nawet dobra gra aktorska oraz sugestywna muzyka nie będą potrafiły ustanowić tu remedium na próżnię scenariusza, który zamiast domknąć film efektowną pointą, amputował mu nieoczekiwanie jego pozostałe atuty.

„Wyszłaś do fryzjera osiemnaście lat temu i nie wróciłaś” – usłyszy od prześladowców zapłakana Neve, która zdążyła przez ten okres zmienić tożsamość i legendę swojej przeszłości. Co kobieta robiła przez ten czas? Jak go spożytkowała? Dlaczego teraz musi zapłacić odsetki od spraw, które uznała za zakończone? Banalne odpowiedzi na te pytania oczywiście padną w obrazie Nathaniela Martello-White’a. Nie oczekujmy jednak po filmie Przybłędy wyjaśnień sensu samej produkcji. Rzemieślniczą część swojej praktyki za kamerą doszlifował reżyser i zaliczył celująco. Literacką odfajkował „po łebkach”. Do kolejnego filmu zalecić by warto podjęcie współpracy z renomowanym scenarzystą. A przynajmniej takim, który wie, że w horrorach spektakularny suspens ma takie samo znaczenie jak cała reszta.