> juskowiak o 2011-10-09 00:21 napisał:
> o tym sie nie pisze i nie mowi. jak ktos pisze
> to biora go zaprawicowego oszoloma.

Jakby prawicowcy nie byli umoczeni… Po każdej stronie politycznej można znaleźć uczciwych ludzi, złodziei i oszołomów. Każda strona kiedyś rządziła i zawsze były afery – standard. U nas i tak jest dobrze, bo sporo afer ostatnimi laty wyszło na jaw – w wielu krajach (choćby we Włoszech) są lepiej zamiatane pod dywan. Do oceny filmu, bym nie włączał swoich upodobań politycznych.

Film przez pierwszą godzinę to silne kino kryminalne, ale potem jest strasznie dużo niezrozumiałych zabiegów, które zabierają wiarygodność postaciom, głównie pani prokurator. Choć Ostaszewska nieźle zagrała.

5/10

Wiesz co, nie bede z toba wchodzil kolejny raz w przedziwna dyskusje.

Nic nie pisalem o prawicy czy lewicy. Widac jestes mocno zaangazowany. "to jest druga twarz naszego kraju.o tym sie nie pisze i nie mowi. jak ktos pisze to biora go zaprawicowego oszoloma. mnie az dziwi, ze salon pozwolil na ten film…" – taka jest bolesna prawda. tylko zeby ja dostrzec terzeba wyjsc delikatnie poza to ci mowia w wieczornych wiadomosciach. Nic tu do rzeczy nie ma jakosc elitpolitycznych. mowa o problemie, ktory zostal zamiecionypod dywan.

Ciężko spod tego dywanu te sprawy wyciągnąć. Do większości spraw żadnych dowodów nie byłoby szans dostarczyć.

Może gdybym książki nie czytał uznałbym ten film za przeciętny
Na dzień dobry dostaję panią prokurator, zamiast faceta. Niby zmiana do zaakceptowania, ale mi się koncept i realizacja nie podobały. Szacki w książce ma styl, wierzy w to co robi, moc swego urzędu i walczy ze stereotypem polskiego prokuratora. Tak jak Seweryn mi się podobał w roli czarnego charakteru, to już Ostaszewska mnie mocno irytowała,
Wyeksponowany wątek o SB – faktycznie najmocniejsze momenty książki oddające bezsilność w walce z nimi – niestety po dobrze zrobionej scenie na barce, straszeniu córką, pani prokurator decyduje się podjąć ryzyko. A czy Ty byś zaryzykował zdrowie i życie własnej rodziny?! Dodać do tego jak zostali załatwieni bandziorzy to już całkiem niszczy klimat wszechwładzy byłych SB-ów. Po książce byłem skłonny wierzyć w spiskowe teorie Kaczyńskiego, po filmie mogę się tylko śmiać z ich nieporadności – kolejni dyletanci z filmów z epoki. Brakuje ukazania prawdziwej siły byłych funkcjonariuszy, tego, że oni wiedzieli wszystko i gdyby coś nie byłoby mocnych – tych dwóch to przecież nie jedyni.
Dla mnie rozczarowanie i nie uratują filmu dobre teksty z książki, ponieważ między niby też coś musi być.

Ps. Liczę na ekranizację "Ziarna prawdy", tylko już z Teodorem Szackim w roli głównej, a Wilczura – mimo innej budowy – powinien zagrać Grabowski, który mógłby powtórzyć swoją rolę z Pitbula, a i tak byłoby genialnie;)

To w ksiazce jest inne zakonczenie??

slyszalem o drugiej ksiazce. jej tyul to Ziarno prawdy?

fajnie, ze niektorzy czytaja jeszcze ksiazki.

Szacki w książce rozwiązuje śledztwo w sprawie zabójstwa, ale wątek z SB odpuszcza, bo dali mu odczuć (scena na barce jest tego namiastką), że to oni rozdają karty, a on ma żonę, dziecko…
Jako kryminał "Ziarno prawdy" mi się bardziej podobało, czytałem jako pierwsze, zwłaszcza klimat Sandomierza, inspektor Wilczur z niepowtarzalnym stylem, zagadka, które delikatnie przypominała mi "Imię Róży".
Z kolei "Uwikłanie" miało ten ogromny plus w postaci historii z SB, opisu tego, że "przecież oni po 89’ wszyscy nie wyparowali, a swoją wiedzę i metody przenieśli do biznesu i naszej pseudodemokraci, którą sami tworzyli"