Za uciekającymi Dowgirdem i Kacprem ruszają w pogoń dragoni Zaremby i rajtarzy Knothego. Szlachta stara się zmylić tropy i utrudnić poszukiwania. Ścigające zbiegów oddziały nie dają się jednak wywieść w pole. Odnajdują zbiegów w lesie. Dowgird i Kacper zostawiają konie i chronią się wśród zarośli w bagnistym jeziorze. Pod osłoną nocy wydostają się z bagien. Docierają do kuźni. Kowal potajemnie wysyła syna, by zawiadomił rajtarów o gościach. Widzi to Dowgird; dochodzi do walki... Panowie Sękosz, Pożemski, Niemirycz, Odrowążowie, Korzycki, Oborski i inni radzą, że trzeba wysłać posłów do Warszawy i zawiadomić króla o łamaniu prawa przez elektorskich dygnitarzy.

Kowal zostaje unieszkodliwiony, ale do kuźni przybywają rajtarzy prowadzący chłopskich rekrutów do wojska. Korzystając z pomocy poborowych Dowgird i Kacper pokonują wrogie oddziały. Podczas drogi ku granicy natrafiają na leśną wioskę, w której odbywa się wesele. Zabawę przerywa przyjazd rajtarów, którzy mają rozkaz rekrutacji pana młodego. W jego obronie stają Dowgird i Kacper, za co wybawiony z nieszczęścia Jaśko zaprasza ich na wesele. Zabawę przerywa przybycie oddziałów Knothego, ale chłopi ich przepędzają. Dowódca rajtarów w złości pali całą wieś. Pan młody pomaga w dalszej ucieczce Dowgirdowi i Kacprowi, wspólnie docierają do młyna, w którym mieszka krewny Jaśka. Nieoczekiwanie zjawiają się tam dragoni rotmistrza Zaremby, dawnego przyjaciela Dowgirda, dziś jego wielkiego wroga. Obaj stają do pojedynku...

Dowgird wygrywa pojedynek z Zarembą, swoim dawnym przyjacielem, który teraz jest dowódcą ścigającego go oddziału. Postanawia zostawić przeciwnika przy życiu. Zgodnie z danym słowem Zaremba puszcza wolno pułkownika i wachmistrza. Zbiegowie nie mają jednak sił, by jechać dalej. Przybywają do dworku szlachcianki Magdy. Gospodyni nie zważając na groźby Knothego, kieruje pułkownika z wachmistrzem do pobliskiego klasztoru. Zbiegowie spotykają tam trupę teatralną i aktorkę, którą wcześniej Dowgird uratował przed Zarembą. Nieoczekiwanie do klasztoru przybywają także elektorscy żołnierze. Aktorka, dzięki pomocy mnichów, otrzymuje glejt umożliwiający dalszą podróż. Dowgird i Kacper kierują się ku granicy z Polską. Knothe wraz ze swym oddziałem otacza przydrożną karczmę i łapię w pułapkę Kacpra. Dowgird chce się poddać, by uratować życie swemu wiernemu kompanowi...

Niespodziewanie z pomocą Kacprowi i Dowgirdowi przychodzą aktorzy. Zbiegowie mogą wyruszyć w dalszą drogę. Wspólnie z Magdą docierają do brzegu jeziora. Uciekając przed rajtarami, odpływają rybacką łódką. Knothe strzela i rani pułkownika. Wraca do Lecka i informuje von Hollsteina, że zabił Dowgirda. Tymczasem pułkownik odzyskuje siły w leśnej osadzie Kurpiów. Kacper, szukając koni do dalszej drogi, napada na elektorskiego kuriera i zabiera mu tajemniczą czarną sakwę. Po kilku dniach pułkownik, wachmistrz i Magda ruszają w dalszą drogę. Widzą powóz, który goni grupa opryszków. Wspólnymi siłami pokonują zbirów. Okazuje się, że podróżnymi są napadnięci wcześniej przez Kacpra margrabia Ansbach i von Roede oraz szlachcianka Agata Ostrowska i jej bratanica - piękna Anna. Wspólnie docierają do Warszawy...

Magda, Dowgird i Kacper zatrzymują się w karczmie. Tam nieoczekiwanie ktoś próbuje porwać czarną sakwę, lecz pułkownik udaremnia kradzież. Jednocześnie odkrywa, że jest w niej ukryta lista z nazwiskami magnatów polskich będących na usługach elektora. Powiadamia o wszystkim hetmana Sobieskiego, ale ten radzi zachować całą sprawę w tajemnicy. Do Warszawy przybywa von Hollstein i korzystając z chwilowej nieobecności hetmana uzyskuje zgodę na aresztowanie Dowgirda. Pułkownik zostaje osadzony w areszcie. Nad ranem ma zostać wydany brandenburskiemu elektorowi. Zrozpaczony Kacper zbiera szlachtę, by przyjść mu z pomocą. Nie próżnują także Anna i Magda. Usiłują dotrzeć do Sobiskiego i zawiadomić go o wszystkim.

Straż marszałkowska wydaje Dowgirda, ale pod bramą zbiera się szlachta pod przywództwem Kacpra. Przybywa także Sobieski i nakazuje natychmiast uwolnić pułkownika. Von Hollstein nie może pogodzić się z tą porażką i knuje intrygę. Wykorzystując miłość pułkownika do Anny i nadopiekuńczość jej kuzyna, Andrzeja, doprowadza do pojedynku obu szlachciców. Zawiadomiona o wszystkim straż marszałkowska znajduje na miejscu tylko zakrwawioną pelerynę. Wszyscy sądzą, że Dowgird zabił Andrzeja. Grozi mu za to kara śmierci. Dopiero Kacper w rozmowie z Sobieskim wyjawia całą prawdę: kuzyn Anny żyje, a zranił go człowiek wynajęty przez elektorskich urzędników. Von Hollstein sądzi, że schwytanie Dowgirda jest już tylko kwestią czasu. Nieoczekiwanie wraz z margrabią i namiestnikiem elektora otrzymuje zaproszenie na przyjęcie do pałacu hetmana. Tam wędrowni komedianci odgrywają pantomimiczną scenę prawdziwej wersji pojedynku.

Podczas uczty wędrowni komedianci przedstawiają pantomimę, która demaskuje całą intrygę. Aby uratować swój honor, von Hollstein staje do pojedynku z Dowgirdem, ale ponosi śmierć. Tymczasem w kierunku Warszawy jedzie delegacja Stanów Pruskich. W czasie drogi przez las zostaje napadnięta przez zbójów. Dowgird dowiaduje się o zajściu w trakcie spotkania Sobieskiego z Ansbachem. W karczmie spotyka się z przywódcą bandy - Walerym, który żąda wysokiego okupu. Pułkownik nie godzi się jednak na jego warunki, a przyparty do muru opryszek wyjawia informacje na temat porwanych. Dowgird, wachmistrz i kuzyn Anny wspólnie docierają do ruin zamku na Wilczych Dołach. To właśnie tam przetrzymywani są delegaci. Zaniepokojone Anna i Magda także jadą w to miejsce...

Dowgird z Andrzejem dostają się do lochów i uwalniają porwanych delegatów, lecz ich ucieczkę dostrzegają członkowie bandy. Rozpoczyna się pościg. Przybywa jednak pomoc z Anną i Magdą na czele. W drodze powrotnej piękna szlachcianka przyjmuje oświadczyny pułkownika. Margrabia Ansbach nie przestaje knuć intryg. Uzależnia uwolnienie więzionego w Prusach chorążego Odrowąża od wydania przez pułkownika porwanej wcześniej listy. Gdy podczas umówionego spotkania okazuje się, że Dowgird jej nie przyniósł, rajtarzy napadają na niego, wiążą go i lokują w powozie poczty elektorskiej. Margrabia ma nadzieję, że wykona rozkaz elektora i przewiezie żywego pułkownika do Prus Książęcych. Tymczasem hetman Sobieski i szlachta zebrana na wieczornych zrękowinach zaczyna się niepokoić nieobecnością Dowgirda...

Wkrótce wiadomość o porwaniu dociera do samego hetmana. Za elektorskim powozem rusza pościg z Kacprem na czele, ale porywacze mylą tropy. Tymczasem w nadgranicznym klasztorze na Dowgirda czekają już rajtarzy Knothego. U zakonników schronił się także, wraz z dwójką wiernych dragonów, rotmistrz Zaremba, którego oddział poszedł w rozsypkę. Pułkownik zostaje uwięziony w klasztornych zabudowaniach, a wraz z nim Zaremba i jego wachmistrz, którzy stanęli w obronie Dowgirda. Na szczęście trzeci z dragonów zdołał uciec i zawiadamia o wszystkim napotkanego Kacpra oraz jego towarzyszy. Przebrani za mnichów atakują elektorskich żołnierzy. Pułkownikowi i jego współwięźniom udaje się uwolnić. Wspólnie stają do walki z rajtarami. Knothe ginie podczas pojedynku z Zarembą. Oswobodzony Dowgird wraca do Warszawy. Tam wkrótce odbywają się dwa śluby: jego z Anną oraz Kacpra z Magdą. Nie jest im jednak dane dłużej cieszyć się sobą. Południowe granice Rzeczpospolitej atakują wojska tureckie. Rotmistrz Zaremba, pułkownik Dowgird i wachmistrz Pilch stają do walki w obronie ojczyzny.