Fabularnie nie jest za dobrze, aktorsko dość nierówno 4
Nie jestem wielką fanką twórczości Remigiusza Mroza, ale od czasu do czasu sięgam dla relaksu po takie czytadła; kilka nawet mi się podobało (niektóre powieści o Chyłce, „Listy zza grobu”). Mrozowski „Behawiorysta” mnie nie uwiódł (4/10), bo jest po prostu obrzydliwy – epatuje bezsensowną przemocą. Pomijam kwestię, że wydarzenia z powieści są mało wiarygodne (a zwłaszcza że najlepszy w Polsce specjalista od mowy ciała nie widział czegoś, co miał pod nosem). Czego by jednak wspomnianej publikacji nie zarzucić, główny bohater został tam bardzo dobrze skonstruowany.
Serial ma tak niewiele wspólnego z powieścią, że w żadnym razie nie można go nazwać ekranizacją. Poza nazwiskami bohaterów i zarysem głównego wątku wszystko jest inaczej niż w książce, więc podpieranie się popularnością Mroza jest bardzo tanim chwytem. Uczciwiej byłoby zaznaczyć, że serial jest inspirowany utworem literackim, a nie twierdzić, że to ekranizacja!
Niemniej produkcję telewizyjną należy oceniać niezależnie od książki, co też staram się obiektywnie zrobić. Fabularnie nie jest za dobrze – można dostrzec sporo nieścisłości i luk fabularnych. Bohaterom brakuje logiki w działaniu, a błędy merytoryczne pewnie potrafi wskazać nawet student pierwszego roku prawa… Może twórcy powinni się bardziej skupić na zgłębieniu pracy prokuratury niż na tym, jak tu wcisnąć aluzje polityczne?
Czy wybór Roberta Więckiewicza do roli protagonisty był odpowiedni? Przed obejrzeniem serialu uważałam, że tak. Teraz jednak mam wątpliwości. Niestety, nie pokazał tu nic ciekawego, ot, dał radę. Inna sprawa, że rola, którą przyszło mu zagrać, nie jest zbyt wyrazista. Nie położył jej oczywiście, ale też nie wspiął się na wyżyny talentu. Pomijając postać Gerarda Edlinga, aktorsko jest zresztą w tym serialu dość nierówno – od koszmarnego drewna (daruję sobie nazwiska) do przyzwoitej poprawności (Mirosław Haniszewski, Anna Mrozowska, Magdalena Czerwińska, Anna Próchniak), nikt się tutaj nie wybił.
W TVN-owskim Behawioryście dostrzegam trzy plusy. Po pierwsze, zmiany w stosunku do książki poskutkowały ograniczeniem przemocy (nie ma tutaj takiej makabry, jaka występuje w literackim pierwowzorze). Po drugie, odpowiedzialny za muzykę Bartosz Chajdecki stworzył bardzo ciekawe tematy i motywy (szkoda tylko, że nie ograniczono ich nieco w postprodukcji, bo zwłaszcza w pierwszych odcinkach mam wrażenie, że muzyki jest nieco za dużo). Po trzecie, w finale pierwszego (i daj Boże ostatniego) sezonu mamy przepiękną lokację.
