Chester Morris, a właściwie John Chester Brooks Morris, urodził się 16 lutego 1901 roku w Nowym Jorku. Dorastał w rodzinie związanej ze światem artystycznym: jego ojciec, William Morris, był aktorem teatralnym na Broadwayu, a matka, Etta Hawkins, komediantką. Zanurzony w tym środowisku od najmłodszych lat już jako nastolatek, w wieku 15 lat, rozpoczął własną karierę na Broadwayu, występując u boku legendarnego Lionela Barrymore'a w sztuce „The Copperhead”. Morris zadebiutował w filmie niemym w 1917 roku, ale jego prawdziwy przełom nastąpił wraz z pojawieniem się filmów dźwiękowych. Jego występ w filmie „Alibi” z 1929 roku, będącym jego pierwszym filmem dźwiękowym, przyniósł mu nominację do Nagrody Akademii dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, co było znaczącym wyróżnieniem w początkach istnienia Oscarów. Ten wczesny sukces zaowocował kilkoma głośnymi rolami, a aktor szybko zyskał uznanie dzięki swojemu wyglądowi i zdolności do kreowania ról twardych, intensywnych postaci. Jedną z jego najbardziej znanych wczesnych ról była kreacja w przełomowym dramacie więziennym „The Big House” (1930), gdzie wystąpił u boku Wallace'a Beery'ego i Roberta Montgomery'ego. Film ten okazał się sukcesem krytycznym i komercyjnym, umacniając pozycję Morrisa jako czołowego aktora w Hollywood na początku lat 30. Mimo początkowej sławy, pod koniec lat 30. popularność Morrisa nieco spadła i zaczął pojawiać się w filmach klasy B o niższym budżecie. Jednak jego kariera odrodziła się w 1941 roku, kiedy to otrzymał tytułową rolę w filmie „Meet Boston Blackie”. Postać Bostona Blackiego, pierwotnie złodzieja klejnotów i włamywacza stworzonego przez autora Jacka Boyle'a, została w filmach przedstawiona jako elegancki dżentelmen-detektyw, który przeszedł na drugą stronę prawa. Morris wystąpił łącznie w czternastu filmach z serii „Boston Blackie” wyprodukowanych przez Columbia Pictures, stając się nierozerwalnie związanym z tą rolą w świadomości publicznej. Wcielił się w tę postać także w popularnym serialu radiowym, który zadebiutował w 1944 roku. Ten okres kariery pokazał jego wszechstronność, pozwalając mu zagrać charyzmatycznego bohatera, który był zarówno sprytny, jak i wyrafinowany. Po zakończeniu serii „Boston Blackie” w 1949 roku, filmem „Boston Blackie's Chinese Venture”, Morris w dużej mierze skupił się na pracy w telewizji i teatrze. W latach 50. i 60. pojawiał się gościnnie w licznych serialach i programach telewizyjnych. Pozostał aktywny na Broadwayu, występując w kilku udanych produkcjach. Ciekawostką na temat Morrisa jest to, że był on bardzo utalentowanym magikiem-amatorem, praktykującym magię od 12 roku życia. Podczas II wojny światowej wykorzystywał ten talent, aby zabawiać wojska, wykonując sztuczki magiczne w ponad 350 przedstawieniach USO. Pod koniec lat 60., walcząc z rakiem żołądka, Morris przyjął swoją ostatnią rolę filmową jako Pop Weaver w uznanym dramacie biograficznym „Wielka nadzieja białych” (1970), który został wydany pośmiertnie. Jego ostatnim zawodowym zajęciem był udział w sztuce teatralnej „Bunt na okręcie” w Bucks County Playhouse w New Hope w Pensylwanii. Niestety, 11 września 1970 roku, w wieku 69 lat, Chester Morris popełnił samobójstwo w swoim pokoju hotelowym w New Hope, przedawkowując barbiturany. Choć krążyły plotki na temat ewentualnego listu pożegnalnego, liczne źródła potwierdzają, że jego śmierć nastąpiła w wyniku samobójstwa, w obliczu zaawansowanego stadium raka. Jego prochy zostały skremowane i rozsypane. Chester Morris był dwukrotnie żonaty i miał troje dzieci. Pozostawił po sobie bogate dziedzictwo jako wszechstronny i utalentowany wykonawca, który nieustannie pracował przez kilka dekad w różnych mediach.