Joan Crawford (urodzona jako Lucille Fay LeSueur) była jedną z najbardziej zdeterminowanych i długowiecznych gwiazd Złotej Ery Hollywood. Jej życie to klasyczna historia „od pucybuta do milionera”, naznaczona ogromnym sukcesem zawodowym, ale i kontrowersjami rodzinnymi. Urodziła się 23 marca 1905 roku, w San Antonio w Teksasie w ubogiej rodzinie. Zanim trafiła na ekran, pracowała jako tancerka rewiowa i chórzystka. W 1925 roku podpisała kontrakt z wytwórnią MGM. Początkowo grała role nowoczesnych, roztańczonych dziewczyn (tzw. flappers), stając się symbolem pokolenia jazzu po filmie „Nasze roztańczone córki” (1928). W latach 30. Crawford stała się jedną z najlepiej opłacanych gwiazd świata, uosabiając na ekranie ambitne kobiety z klasy pracującej. Choć na początku lat 40. jej kariera zwolniła, dokonała spektakularnego powrotu. Za rolę matki poświęcającej się dla niewdzięcznej córki otrzymała swojego jedynego Oscara dla najlepszej aktorki. Była nominowana do Oscara jeszcze dwukrotnie za filmy „Opętana” (1947) i „Nagły strach” (1952). Z kolei „Co się zdarzyło Baby Jane?” (1962) to kultowy thriller, w którym wystąpiła u boku swojej największej rywalki, Bette Davis, co na nowo zdefiniowało jej wizerunek w kinie grozy. W 1955 roku wyszła za mąż za Alfreda Steele’a, prezesa firmy Pepsi-Cola. Po jego śmierci w 1959 roku została pierwszą kobietą w zarządzie tej korporacji. Przez lata aktywnie promowała markę na całym świecie, podróżując tysiące kilometrów jako ambasadorka Pepsi i Frito-Lay. W zarządzie zasiadała do przymusowej emerytury w 1973 roku. Crawford była mężatką cztery razy i adoptowała pięcioro dzieci (jedno zostało odebrane przez biologiczną matkę). Rok po jej śmierci w 1977 roku, najstarsza córka Christina opublikowała wspomnienia „Najdroższa mamusia”. Opisała w nich matkę jako osobę stosującą przemoc, obsesyjnie dbającą o czystość i emocjonalnie niestabilną. Książka wywołała skandal i na dekady wpłynęła na postrzeganie Crawford, choć młodsze córki broniły wizerunku matki. Aktorka wycofała się z życia publicznego w 1974 roku, częściowo z powodu niezadowolenia ze swojego wyglądu na późnych zdjęciach. Zmarła 10 maja 1977 roku w Nowym Jorku na zawał serca w trakcie walki z rakiem trzustki. W testamencie pominęła Christinę i Christophera „z powodów, które są im doskonale znane”, zapisując majątek pozostałym córkom i organizacjom charytatywnym.