Lewis Shepard Stone był prominentnym amerykańskim aktorem, którego długa i płodna kariera obejmowała zarówno erę kina niemego, jak i dźwiękowego. Przez blisko trzy dekady był filarem studia Metro-Goldwyn-Mayer (MGM), a jego charakterystyczny, dystyngowany wizerunek i nienaganne maniery sprawiły, że często obsadzano go w rolach autorytatywnych postaci: lekarzy, sędziów, oficerów i arystokratów. Urodził się 15 listopada 1879 roku w Worcester, Massachusetts. Początkowo planował karierę wojskową i wstąpił do United States Military Academy w West Point, ale jego plany pokrzyżowała kontuzja oka, która zmusiła go do opuszczenia akademii. Po powrocie do cywila, Stone zwrócił się ku aktorstwu. Karierę sceniczną rozpoczął pod koniec lat 90. XIX wieku, występując w teatrach rewiowych i wędrownych trupach teatralnych. Jego kariera teatralna nabrała tempa na początku XX wieku, a w 1912 roku zadebiutował na Broadwayu. Wkrótce potem, w 1916 roku, po raz pierwszy pojawił się na ekranie w niemym filmie Honor's Altar. Lewis Stone szybko stał się rozpoznawalną twarzą w Hollywood. W erze kina niemego wystąpił w ponad 100 filmach. Jedną z jego najbardziej pamiętnych ról z tego okresu była postać ekscentrycznego Sir John Roxton w klasycznym filmie przygodowym The Lost World (1925), adaptacji powieści Arthura Conana Doyle’a. Przejście do kina dźwiękowego pod koniec lat 20. XX wieku okazało się dla Stone’a płynne, w przeciwieństwie do wielu jego rówieśników. Jego silny, melodyjny głos i prezencja sceniczna idealnie pasowały do nowego medium. Szczyt jego uznania nadszedł wraz z nominacją do pierwszej w historii nagrody Akademii dla najlepszego aktora za rolę w filmie Patriota (1928), gdzie zagrał hrabiego Pahlena u boku Emila Janningsa. Chociaż nagrodę ostatecznie zdobył Jannings, nominacja ugruntowała pozycję Stone’a jako jednego z czołowych aktorów charakterystycznych Hollywood. W latach 30. Lewis Stone stał się jedną z najbardziej zaufanych gwiazd kontraktowych MGM. Wystąpił w siedmiu filmach u boku ikony studia, Grety Garbo, w tym w nagrodzonym Oscarem Grand Hotel (1932) oraz Queen Christina (1933). Rola, która przyniosła mu największą i najtrwalszą sławę, to postać dobrotliwego, mądrego sędziego Jamesa K. Hardy'ego, głowy rodziny w niezwykle popularnej serii filmów familijnych o Andym Hardym. W latach 1937–1946 Stone wystąpił w 15 filmach z tej serii, u boku młodego, wschodzącego gwiazdora Mickeya Rooneya. Filmy te, będące esencją amerykańskiego kina rodzinnego z tamtego okresu, uczyniły z niego symbol ojcowskiej mądrości dla milionów widzów. Lewis Stone był żonaty cztery razy i miał dwie córki. Znany był ze swojej elegancji i dżentelmeńskich manier zarówno na ekranie, jak i poza nim. Był aktorem niezwykle lojalnym wobec MGM, a jego 29-letni kontrakt ze studiem był wówczas jednym z najdłuższych w historii Hollywood. Zmarł tragicznie 12 września 1953 roku w wieku 73 lat. Doznał śmiertelnego ataku serca przed swoim domem w Beverly Hills, gdy próbował interweniować w bójce i odgonić grupę nastolatków rzucających kamieniami w jego posesję. Został pochowany na cmentarzu Beverly Hills Memorial Park. Za swój wkład w przemysł filmowy, Lewis Stone został uhonorowany gwiazdą w Hollywood Walk of Fame przy 6524 Hollywood Blvd.