Bernardo Bertolucci urodził się w Parmie. Włoski reżyser, scenarzysta, poeta. Syn Attilio Bertolucciego - poety, krytyka literackiego i filmowego. Ojciec dbał o jego edukację artystyczną i często zabierał go na pokazy filmów i wieczory literackie. W wieku 15 lat Bernardo zaczął eksperymentować z kamerą szesnastką i wkrótce gotowe były dwa krótkometrażowe filmy dokumentalne. Jego drugą obok filmu pasją była literatura, w której także próbował swoich sił. Jego pierwszy zbiorek poezji "W poszukiwaniu tajemnicy" otrzymał Premio Vereggio - jedną z najważniejszych nagród literackich we Włoszech. W 1958 roku Bertolucci zaczął studiować na Uniwersytecie Rzymskim. Poznał wtedy Pier Paolo Pasoliniego. Zauroczony reżyserem-skandalistą coraz mniej czasu poświęcał studiom oraz poezji, a coraz bardziej angażował się w kręcenie filmów. Wkrótce powstał ich wspólny scenariusz i film "Włóczykij" (1961), przy którym Bertolucci pełnił funkcję asystenta Pasoliniego. Po tym poważnym filmowym epizodzie Bertolucci porzucił akademię przed dyplomem i nakręcił swój debiut "Kostucha" (1962). Kolejny obraz, "Przed rewolucją", został dostrzeżony na festiwalu filmowym w Cannes w 1964 roku i zapowiadał już przyszły styl i zainteresowania reżysera. Przez kolejne pięć lat Bertolucci realizuje filmy dokumentalne i krótkometrażowe (m.in. "Droga nafty" z 1966, "Agonia" z 1969), pisze także scenariusze (m.in. "Ballady za miliard" Gianniego Pucciniego oraz "Dawno temu na dzikim zachodzie, spaghetti westernu" Sergio Leone). Następnym pełnometrażowym filmem reżysera jest "Partner", będący zamknięciem etapu, w którym Bertolucci bezpośrednio odwoływał się do estetyki nowofalowej. Dwa następne filmy, nakręcone w 1970 roku "Strategia pająka" i "Konformista" były adaptacjami słynnych utworów literackich. Dwa lata później reżyser odniósł wielki sukces kontrowersyjnym "Ostatnim tangiem w Paryżu" z Marlonem Brando i Marią Schneider w rolach głównych. "Ostatnie tango w Paryżu" przyniosło Bertolucciemu pierwszego Oscara. W 1976 r. wyreżyserował "Wiek XX", trwający ponad pięć godzin epicki film obrazujący trwającą dwa pokolenia walkę między lewicą i faszystami. Potem powstały "Księżyc" (1979) i "Tragedia śmiesznego człowieka" (1981), nagrodzona na festiwalu w Cannes. W 1987 roku Bertolucci rozpoczyna realizację swojej "orientalnej trylogii". Otwiera ją "Ostatni cesarz" (1987). Ostatni cesarz okazał się największym do tej pory sukcesem Bertolucciego. Okrzyknięty jednogłośnie arcydziełem, cieszył się również powodzeniem wśród widzów. Jako pierwszy film w historii otrzymał Oscary we wszystkich kategoriach, w których był nominowany. Równie udany był kolejny element trylogii "Pod osłoną nieba", ekranizacja powieści Paula Bowlesa - pisarza z pokolenia "beat generation". Obraz ten jest chyba najpełniejszym i najbardziej osobistym filmem Bertolucciego. Ostatnim filmem serii jest "Mały Budda". W 1996 Bertolucci realizuje pean na cześć młodości, piękna toskańskiego krajobrazu, wina i miłości - "Ukryte pragnienia". Kolejne filmy to: "Rzymska opowieść" (1998), "Marzyciele" (2003).