Recenzja: Madame 0

Anne żyje w związku z bogatym mężczyzną Bobem, który ostatnio musi trochę „pokombinować”, by utrzymać ich status. Szampan leje się z kranu, wypowiedzi są tylko przemyślane i inteligentne, symulujące zaangażowanie w sytuacje na świecie, mimo że wszyscy siedzą na brzegu nowego basenu, który pewnie zaraz i tak im się znudzi. Jedną z ukochanych czynności i „obowiązków” Anne jest wystawianie przyjęć. W związku z małym zamieszaniem, którego goście nie mogą oczywiście zauważyć, bo szczerość w tym towarzystwie jest towarem zbędnym (a najbardziej kosztownym – o ironio), prosi o pomoc swoją pokojówkę Marię, by ta udawała jednego z gości na imprezie. Usiądzie ze swoją panią do stołu, dostanie od niej na chwilę najpiękniejsze ubrania oraz kilka zasad, których nie będzie przestrzegać: mało mówić, mało jeść, mało pić. Wszyscy zasiadają przy stole i prowadzą pseudointelektualny bełkot, w którym tylko szczerze zachowują się dwie osoby – Maria i syn gospodarzy Steven – pisarz, ale dla większości niedojrzały alkoholik w krótkich spodenkach. Pierwsze z nich oczarowuje siedzącego obok Davida, który jest brytyjskim marszandem. Maria korzysta z chwil, w których ma tożsamość tajemniczej, hiszpańskiej arystokratki i zabawia wszystkich oraz niechcący zawróci w głowie zachwyconemu nią marszandowi.

Maria po kolacji grzecznie wraca do rzeczywistości przygotowywania posiłków i stołu, a nie ich spożywania i zasiadania przy nim. Jednak David jej utrudnia zakończenie tej bajki nie z tysiąca, a jednej nocy. Pragnie się spotkać z Marią, nie może zapomnieć jej z poprzedniego wieczoru. O całej sytuacji, kiedy ona zgadza się na randkę, a wszystko idzie jak lawina i pomiędzy nimi wybucha płomienny romans (a nawet coś poważniejszego) dowiaduje się jej „pani”. Anne jest w całkowitym szoku, pełna pretensji do siebie, jak mogła do tego dopuścić i pod płaszczykiem troski o Marię oraz powtarzania, że to nie jej świat, ukrywa nieudolnie wiele zazdrości. Jak bardzo świat potrzebuje prawdy i co jest cenniejsze – rozpoznawanie kilkunastu rodzajów śmiechu na przyjęciu, czy świńskie żarty i bezpośredniość.

Madame to historia o współczesnym kopciuszku, który zdejmuje buty o północy i wraca w swoje robocze. Bezsensowne jest, jak społeczeństwo tworzy fosy. To ich świat – mówi koleżanka z pracy Marii. Ta jednak nic sobie z tego nie robi, z czasem zauważa nie tylko swoją równość, a nawet wyższość nad zmyślonym towarzystwem, sterylnym od emocji i szczerego zachwytu. To w jej żyłach płynie naprawdę krew, reszta zjadła już wszystko, widziała już wszystko, przeżyła już wszystko.

Ciekawe jest, jak film odsłania kulisy klasowości środowisk i prawa do nieuzasadnionej dominacji panów nad służbą, nie tylko z tytułu ekonomicznego. Ci wielcy mówią tak wiele bzdur, tak wiele problemów niezdrowo tłumią i chowają w sypialni. Nie cieszą się życiem, tylko męczą się wręcz chwilami wypełnianiem listy obowiązków swojego statusu. A jest ich więcej nawet i są trudniejsze, niż w przypadku pokojówek – bo pełne kłamstwa, hipokryzji.

Madame w bardzo przyjemnej tonacji opowiada słodko-gorzką historię trochę miłosną, o braku uroku burżuazji, wkładając im szpikulec w spięte plecy. Przecież finalnie Anne nie przeżyła przez całe życie prawdopodobnie tylu prawdziwych i wielkich emocji co jej pokojówka spotykająca się z „człowiekiem z innego świata”.

Ten film udowadnia, że żadna forma ani kategoria wagowa nie uniemożliwia wszczepienia refleksji, nawet jeżeli Madame to bardziej historyjka, niż historia. Bajka ze świetnym poczuciem humoru i ostrym dialogiem, która niestety zostaje spłoszona i wypędzona przez absurdalne realia świata.

Ocena: 7/10