Fakt, że styczeń nowego roku przynosi temperatury zgoła letnie powinien doczekać się głębszej refleksji, także filmowej. „Biały szum” oddala taką perspektywę w inne czasy. 3

Profesor Jack Gladney wykłada na amerykańskiej katedrze hitlerologii. Ten unikatowy dział nauki plasuje naukowca wśród miejscowej awangardy. Czasy Hitlera odeszły w niepamięć, a w Stanach Zjednoczonych odseparowanych oceanem i tak były jednak nieco odległe. Od wojny minęły trzy dekady. Ameryka żyje zastojem na rynku paliwowym. Niedobór środków pędnych generuje kryzys gospodarczy. Profesor Gladney choć cokolwiek odrealniony, studiując archaiczną historię, jest świadkiem globalizujących się społeczeństw, które coraz więcej konsumując, na potęgę emitują pierwiastki nieprzyjazne naturze. W bliskim otoczeniu dochodzi na dodatek do katastrofy ekologicznej. Rodzina Gladneyów rzuca się do panicznej ucieczki, po czym utyka w wielokilometrowym korku podobnych jak oni utracjuszy. „Kupują meble w trakcie zagrożenia?” - przytomnie pyta córka profesora, gdy właśnie minęli parking przed centrum handlowym. Wizja hekatomby nie powstrzymała rodaków przed rytualnymi nawykami.

„Ludzkość dzieli się na zabójców i umieraczy.” - tłumaczy Murray Siskind, z którym Gladney wdaje się w metafizyczne dialogi. Jack zgłębia fenomen Hitlera. Siskind jest znawcą twórczości Elvisa Presley’a. Obie te postaci potrafiły inaczej oraz w różnym celu dominować masy swoimi magnetycznymi zdolnościami. „Chyba coś te tłumy różni.”- przekonuje Siskind. Gladney musi przyznać koledze rację. A jednak nie bacząc na przyczyny i skutki ludzkość daje sobą manipulować pod byle jakim pretekstem. Żona Gladney’a wpada w spiralę uzależnienia od enigmatycznego lekarstwa. Zarówno ona jak i jej mąż panicznie boją się śmierci. Dla niej panaceum na lęk przed zgonem to właśnie lekomania. Uległa podświadomej sugestii lekarza hochsztaplera.

„Biały szum” miał chyba odważne ambicje opowiedzenia o czymś istotnym. Noah Baumbach, reżyser tego projektu, wrzucił do swojego filmu tak wiele pomysłów, że wszystkie one razem mu się poplątały, a żaden nie wysforował na czoło. „Biały szum” to zatem stop marnej jakości kryminału z dość płytką satyrą społeczną podszytą naiwnymi psychologicznie rozważaniami o istocie ludzkiego losu. Rozległość wątków nie przekłada się przy tym na ich ostrość. Film wręcz rozmazuje się w niesprecyzowanych intencjach reżysera. „Kiedyś omal nie poprosiłem cię o założenie getrów przed seksem.” - mówi zrezygnowany Jack do swojej żony. Właśnie dowiedział się, że ta go zdradzała z lekarzem, który zaoferował przepisanie leku, jakiego oczekiwała. Film Noaha Baumbacha choć przewrotny w formie nie czerpie z tego atutu żadnych profitów. W tyglu autorskiej dezynwoltury próżno szukać jakiegokolwiek spójnego i zrealizowanego do końca zamiaru. Labirynt niejasności, w jakim kluczy reżyser, wchłonął go w wir nonszalanckich wizji wraz z niesprecyzowaną ideą fixe.

„Nie chcę wracać do domu, teściowa tam przyjechała.” - krzyczy któryś z pogorzelców wygnanych w poniewierkę przez katastrofę ekologiczną. Wisielczy ten ton mógłby ładnie spointować film, który zapowiadał się nieźle, rozwijał chaotycznie, a skończył lądowaniem awaryjnym w asyście bzdurnych metafor i rozlicznych fajerwerków, jakie nic nie wnoszą do istoty rzeczy. Fakt, że styczeń nowego roku przynosi temperatury zgoła letnie powinien doczekać się głębszej refleksji, także filmowej. „Biały szum” oddala taką perspektywę w inne czasy, domagając się do spodziewanej produkcji zdecydowanie zdolniejszego reżysera.