„W głowie się nie mieści 2” jest pełną kontrastów fotografią procesu dojrzewania nastolatków 7

Riley jest dojrzewającą trzynastolatką. Dziewczynka właśnie stoi na progu zmiany trybu dotychczasowej egzystencji, kończy jedną szkołę, rozpoczyna naukę w kolejnej. To bolesny etap dla każdego człowieka w zbliżonym wieku. Wczesny etap edukacji bywa długi i monotonny. Dzieci przywiązują się do siebie, nauczycieli, zwyczajów panujących w grupie. Nagle przychodzi bolesny zwrot. Należy wtopić się całkiem nieznane środowisko, wymagania edukacyjne raptownie rosną, oczekiwania rodziców oraz pedagogów również. Przejście w nową rzeczywistość nie zawsze wypada płynnie. I w przypadku Riley nie jest inaczej. Dziewczynka jeszcze kontynuuje bliskie dotąd relacje z dwoma przyjaciółkami z ostatniej klasy. One jednak pójdą w swoją stronę. Riley odtąd zdana będzie sama na siebie. Rodzice wprawdzie wierzą w dziewczynkę. W ramach „rozgrzewki” przed większymi wyzwaniami wysyłają córkę na obóz sportowy. Tu Riley będzie się hartowała grając w hokej na lodzie. „Czyli mamy wolną chatę. Robimy coś?” - pieje z zachwytu rozanielony tata Riley, gdy już wyekwipował dziewczynkę na eskapadę w nieznane. Mężczyzna nie jest chyba świadom rozterek, jakie targają córką. „Warto by posprzątać.” - gasi entuzjazm męża mama Riley.

„Ona jest jak tonący Titanic, nie wchodzimy na pokład.” - komentują emocjonalną metamorfozę wizerunku przyjaciółki przerażone koleżanki. Riley istotnie wydaje się być naładowana skrajnymi emocjami. Na szczęście w odwodzie pozostaje mityczna Centrala. Towarzyszyła ona dotąd Riley z powodzeniem. Skład członków Centrali poszerzył się ostatnio. Dotąd zasiadali w niej osobnicy odpowiadający za następujące funkcje mentalne: Radość, Smutek, Złość, Strach i Odrazę. Z racji nowych okoliczności, w jakich znalazła się Riley, dokooptowano teraz do tego grona Niepewność. Dotąd Riley miała wsparcie z wielu stron. Rodziców, mniej wymagających ale opiekuńczych wychowawców. Obecnie taryfa ulgowa się powoli wyczerpała. „Prace domowe to wyzysk.” - utyskiwały dziewczęta jeszcze podczas końcowego etapu nauki w szkole podstawowej. Teraz poziom życiowych trudności diametralnie wzrośnie.

„W głowie się nie mieści 2” są naturalną koleją rzeczy kontynuacją i twórczym rozwinięciem części pierwszej. Animacja w reżyserii Kelsey’a Manna należy do produkcji sprawnych, dynamicznych i pomysłowych. W filmie na przemian przeplatają się dwie zasadnicze sekwencje. W pierwszej Riley bohatersko pokonuje kolejne przeszkody wynikłe z transformacji jej życia. W drugiej Centrala mozolnie zmaga się z nowymi okolicznościami, jakie zaskakują nawet jej członków. Całość wyeksponowana jest w formie lekkiej i pełnej ironii. „Gadasz jak boomer.” - skwituje któraś z bohaterek postawę tych, którzy nie umieją pochylić się nad problemami dojrzewającej młodzieży. Radość rodziców, że będą mieli wolną chatę nie licuje z prawdziwą troskę o los swoich pociech. „W głowie się nie mieści 2” jest między innymi pełną kontrastów fotografią takiego właśnie przypadku.

„Riley nie wróci do siebie, jeśli radość nie wróci do Centrali.” - przyznaje sceptycznie któraś z sześciu Emocji. One wszystkie naraz same wpadły w sidła chaosu i w ślad za swoją podopieczną ratują się ucieczką do przodu. Riley coraz częściej operuje sarkazmem. To jej maska obronna przed nawarstwiającymi się kłopotami, jakie walą się dziewczynce na głowę. Aby radość wróciła do Centrali musi ona zagościć w sercu Riley. To tylko pozornie kwadratura koła, a film Kelse’ya Mann jest mozaikową na ten temat fantazją.

Dziękujemy za seans sieci Cinema City