„Kiedy stopi się lód” nie może liczyć na wiele więcej niż los podobnie bezbarwnych wydarzeń filmowych, których ambicja nie sięga wyżej ponad zdawkową, powierzchowną przypowieść bez czytelnego epilogu 4

„Co myślisz o mnie, jestem męcząca?” – nieśmiało zagaja Eva swojego szefa. Oboje wybrali się na randkę do kawiarni. Na co dzień Eva jest asystentką w zakładzie fotograficznym. W aktualnych okolicznościach szef nie wydaje dyspozycji tylko usiłuje nawiązać prywatną komitywę z podwładną. „Trochę tak” – pada zaskakująco szczera odpowiedź. Eva traci i tak wątłą pewność siebie, płoszy się, spuszcza wzrok. Szef wprawdzie naprędce przeprasza i prostuje niezręczne słowa, ale pozazawodowe spotkanie szybko dobiega końca. Eva jest typem dziewczyny zamkniętej w sobie, wrażliwej, nieufnej. Jej siostra właśnie rozpoczęła w swoim życiu etap małżeński. Tess zapewnia, że zrobi wiele, by zachować dobre relacje z siostrą. Ta jednak wie, iż nic już nie będzie jak przedtem. Dlatego Eva często wraca pamięcią do lat dziecinnych. One wydadzą jej się mniej problematyczne niż wymagający inicjatywy i operatywności czas dojrzały.

Młodość spędziła Eva w pozornie beztroskiej atmosferze. Jednak jej dom nie należał do miejsc idealnych. Impulsywny ojciec wpadał w nieoczekiwane ataki szału, matka piła. Eva pozornie odnalazła się w kompanii kolegów z podwórka. Tim i Laurens tworzyli doborowe towarzystwo dla dojrzewającej nastolatki. Do czasu jednak. Narastające przez lata napięcie między dziećmi miało skutkować bolesnym doświadczeniem, jakie rzutowało na postawę Evy już w wieku dorosłym. „Do gry potrzeba dziewczyn” – wypali pewnego razu jeden z chłopców, szukających chętnych do wspólnej zabawy sprawnościowo-umysłowej. Eva zasugerowała swoją gotowość wzięcia udziału we wzmiankowanej grze. „Innych dziewczyn...” – niefrasobliwie dokończy swoją myśl Laurens. A jednak Eva przez lata trwała we wspólnej relacji z kolegami, mimo licznych upokorzeń, jakie ci jej serwowali.

Kiedy stopi się lód to produkcja kameralna, obliczona na dość niesprecyzowaną widownię. Veerle Baetens nakręcił film niespecjalnie odkrywczy, umiarkowanie ciekawy, za to pozostawiający zbyt duży niedosyt poznawczy. Belgijski reżyser przytoczył historię jakich sporo, z której nie wynika cokolwiek więcej niż z jej podobnych. Baetens ograniczył się do zasadniczo do retrospektywy, która miałaby uzasadnić konsekwencje pod postacią niezbyt udanego życia osobistego skonsumowanego w życiu dorosłej Evy. Kiedy stopi się lód z tej perspektywy nie może liczyć na wiele więcej niż los innych podobnie bezbarwnych wydarzeń filmowych, których ambicja nie sięga wyżej ponad zdawkową, powierzchowną przypowieść bez czytelnego epilogu.

„Czy pijesz dlatego, że jesteś wrażliwa?” – zagadnie zdecydowanie zbyt szczerze Eva swoją mamę. Kobieta, która jeszcze przed chwilą wręcz kokietowała córkę, szybko stanie się agresywna. Eva po latach nie pójdzie śladem matki. Nie założy rodziny, nie będzie miała dzieci. Może nawet by chciała, lecz traumy przeszłości blokują Evę przed wejściem w jakąś bliższą relację z kimś innym poza siostrą. Jeszcze za życia ojciec zadał Evie upiorną zagadkę. Jej rozwiązanie stanowiło dla dziewczyny nie lada wyzwanie intelektualne. Forma, w której owa szarada była osadzona, obudziła jednak w Evie swoiste demony. Zagadkę dziewczyna potrafiła po czasie rozwikłać. Z przerażającą jej osnową pozostała na resztę życia. Film Veerle Baetensa, w sposób być może nie do końca konsekwentny stanowi opowieść o tym, że niekiedy kontekst zdarzeń jest istotniejszy od samego ich sedna.