Po ośmiu latach krwawej wojny Gajusz Juliusz Cezar ostatecznie podbija Galię. Podczas przygotowań do powrotu otrzymuje wieść o śmierci swej córki Julii, żony konsula Pompejusza Wielkiego. W Rzymie na przybycie Cezara czekają jego siostrzenica-intrygantka Atia oraz kochanka Serwilia. Tymczasem rzymska arystokracja obawia się, że powrót sławnego wodza naruszy jej status quo. Czterysta lat po założeniu republiki, Rzym, najbogatsze miasto świata, chwieje się w posadach. W senacie Katon, Cyceron i Scypion namawiają Pompejusza do zdrady. Militarna potęga i popularność Cezara zagrażają zarówno władzy konsula, jak ich własnym interesom. Pompejusz jest rozdarty pomiędzy żądzą zachowania władzy a lojalnością wobec wieloletniego przyjaciela i teścia.

Marek Antoniusz zostaje trybunem plebsu i Cezar wysyła go do Rzymu, by wynegocjował kompromis z senatem. Towarzyszą mu Vorenus, Pullo i młody Oktawiusz. Lud wita Antoniusza z radością, lecz Katon i Pompejusz są pewni swojej pozycji. W domu Atii goszczą Vorenus i Pullo. Pierwszy oświadcza, że jest tradycjonalistą, wierzącym w boskość republiki, drugi deklaruje się jako zwolennik zmian. Po siedmiu latach nieobecności, Vorenus wreszcie dociera do domu, gdzie zastaje żonę Niobe z niemowlęciem na ręku. Niobe twierdzi, że dziecko jest ich wnukiem, synem trzynastoletniej córki Vorenusa.

Przed wkroczeniem do Rzymu Cezar wysyła Vorenusa i Pulla na zwiady, wręczając im proklamację do obywateli. Dom Vorenusa odwiedza mężczyzna w rzeźniczym fartuchu. Twierdzi, że chce zobaczyć swojego syna. Niobe każe mu odejść. W Rzymie trwają zamieszki. Atia wraz z rodziną kryje się w swojej willi, gdzie przebywa również Serwilia i jej syn Brutus. Pompejańska tłuszcza rzuca w dom kamieniami i pochodniami. Przerażona Atia przeklina niepokornego kuzyna, Cezara. Pod miastem Pullo i Vorenus rozbijają oddział rekrutów Pompejusza. Konsul, nie mając dość sił, by bronić miasta, zarządza odwrót na południe. Jednocześnie wysyła zaufanego człowieka po złoto z rzymskiego skarbca. Mężczyzna zostaje jednak zdradzony przez żołnierzy, którzy zagarniają wóz ze złotem dla siebie. Po drodze rabusie napotykają Vorenusa i Pulla, zaczepiają ich. Ci, po krótkiej bójce, zostawiają wóz, nieświadomi jego zawartości.

Stronnicy Pompejusza obradują w minorowych nastrojach w obozie na południu Italii. Pompejusz jest pewien, że pozbawiony rzymskiego skarbca Cezar szybko straci poparcie ludu. Poszukiwaniem złota zajmuje się syn Pompejusza, Kwintus.Cezar ogłasza w Rzymie stan wojenny i kupuje sobie poparcie kapłanów. Ich wróżby mają przekonać lud, że bogowie są po jego stronie.Po odejściu z wojska Vorenus szuka szczęścia w handlu. Gdy Antoniusz proponuje mu powrót do armii na bardzo dobrych warunkach, odmawia. Atia przygotowuje ucztę powitalną na cześć Cezara.

Za namową senatorów Pompejusz decyduje się na zawieszenie broni. Chce zyskać czas na sprowadzenie legionów z Hiszpanii i Grecji. Kucharki donoszą Atii o tajemniczym zajściu między Oktawiuszem i Cezarem. Atia wnioskuje, że Oktawiusz uwiódł swego potężnego wuja. Gratuluje synowi, który zaprzecza, przyznając jednocześnie, że Cezara trapi tajemnicza przypadłość. Nie wyjawia jednak, jaka. Vorenus, licząc na zysk ze sprzedaży sprowadzonych z Galii niewolników, obiecuje córce posag, który pozwoli jej wyprowadzić się z domu. Niobe wyraźnie daje do zrozumienia, że nie chce rozstawać się z „wnukiem”. Ostatecznie plan nie dochodzi do skutku, gdyż prawie wszyscy niewolnicy umierają na jakąś zaraźliwą chorobę.

Cezar ściga w Grecji Pompejusza. W Rzymie Antoniusz przepycha kolejne ustawy mające poprawić sytuację ludu. Od tajemniczego zaginięcia Evandera Lidia mieszka u siostry. Pullo mówi im, że słyszał, jakoby rzeźnika zamordowano za długi karciane. Niobe usiłuje pocieszyć siostrę, ta jednak ją wyklina, choć obiecuje, że dochowa tajemnicy ze względu na dobro dziecka. Atia nadal stara się zrobić z Oktawiusza mężczyznę – oprócz udzielania lekcji fechtunku, Pullo ma go zaprowadzić do eleganckiego domu publicznego. Cezar powiadamia Antoniusza, że role się odwróciły – teraz on ucieka przed Pompejuszem. Unikając walki, Pompejusz zebrał dziesięciokrotnie większą armię. Cezar nakazuje, by Antoniusz jak najszybciej przybył do Grecji z Trzynastym Legionem.

Gdy Cezar daremnie wygląda posiłków, obóz Pompejusza szykuje się do zwycięstwa i już dzieli łupy. Konsul wolałby zaczekać, lecz Scypion namawia go do bitwy. Sztorm pochłania prawie cały Trzynasty Legion – Vorenus i Pullo zostają wyrzuceni na brzeg małej wysepki, bez jedzenia i słodkiej wody. Na wieść o tragedii Trzynastego Legionu Atia, obawiając się klęski Cezara, posyła Oktawię do Serwilii z prośbą o ochronę. Lidia wraca do Niobe. Na wieść, że Vorenus nie żyje, godzi się z siostrą. Pompejusz ponosi klęskę w bitwie pod Farsalą. Część senatorów decyduje się na ucieczkę do Afryki, zaś Brutus i Cyceron poddają się Cezarowi.

W pościgu za Pompejuszem Cezar dociera do Afryki, gdzie składa wizytę dwunastoletniemu Ptolemeuszowi XIII i jego doradcom. Ptolemeusz, chcąc ugłaskać Cezara, składa mu w darze głowę Pompejusza. Niezadowolony Cezar rzuca gromy na głowy tych, którzy ośmielili się tak potraktować rzymskiego konsula. Odsyła połowę wojsk do Rzymu, sam zaś zostaje, by rozsądzić egipski spór o władzę. Jednocześnie wysyła Pulla i Vorenusa na poszukiwanie więzionej Kleopatry. Doradcy Ptolemeusza postanawiają ją zabić. Ukrywana na pustyni, nieprzytomna od opium Kleopatra dowiaduje się, że ma umrzeć. Gdy posłańcy wyciągają miecze, na scenę wkraczają Vorenus i Pullo, w ostatniej chwili ratując królową.

Na afrykańskim pustkowiu Scypion i Katon, pokonani w bitwie pod Thapsus, wyruszają do pobliskiej Utyki. Tam Katon popełnia samobójstwo, a Scypion każe się zabić swojemu człowiekowi. Wieści o ostatecznej klęsce republikanów docierają do Rzymu, który szykuje się na powitanie Cezara, Antoniusza i zwycięskich legionów. Po dwuletniej wojnie Vorenus spieszy do żony i dzieci. Niobe i Lidia czerpią zyski z jatki Evandera i proponują legioniście, by do nich dołączył. Pullo kieruje uwagę na uratowaną przez siebie niewolnicę Eirene. Oktawiusz również wraca do Rzymu, ku radości Atii, która wydaje ucztę na cześć Cezara. Serwilia, wściekła na Brutusa za jego kapitulację, przyjmuje zaproszenie Atii, nie chcąc okazać słabości. Podczas uczty Cezar ofiarowuje Oktawiuszowi godność pontifexa.

Senat zbiera się, by rozważyć przekazanie Cezarowi władzy absolutnej. Scypion i Brutus wygłaszają pochwały na cześć człowieka, z którym niedawno walczyli i nakłaniają pozostałych senatorów do poparcia wniosku. Vorenus rozpoczyna kampanię wyborczą na Awentynie – towarzyszą mu Niobe i Posca, który przygotowuje Vorenusa do nowej funkcji i jednocześnie dba o zagłuszanie opozycji. Atia odwiedza Serwilię, która dochodzi do siebie po brutalnej napaści. Proponuje jej, by razem obejrzały triumf Cezara – Serwilia nie przyjmuje zaproszenia. Oktawia skazuje się na samowolne wygnanie do świątyni Wielkiej Matki, gdzie oddaje się modłom i umartwieniom. Oktawiusz namawia ją do powrotu, ze względu na dobro rodziny. Kiedy Oktawia odmawia, zabiera ją do domu siłą.

Pozbawiony perspektyw Pullo zostaje płatnym zabójcą Ersatesa Fulmena. Jego dawny przyjaciel Vorenus pełni obowiązki sędziego, wysłuchując skarg i próśb mieszkańców Dolnego Awentynu. Zgłasza się do niego stary towarzysz Maskiusz z wojska i w imieniu weteranów żąda od Cezara ziemi w Italii. Vorenus idzie z tym do Cezara – ten postanawia dać weteranom ziemię poza Italią, a Maskiusza przekupić, aby przekonał byłych żołnierzy do przyjęcia takiej oferty. Na murach pojawiają się rysunki, przedstawiające Brutusa, który wbija Cezarowi nóż w plecy. Kasjusz tłumaczy Brutusowi, że tak oto lud prosi go o uwolnienie ich od tyranii. Brutus odpowiada, że ludowi bardziej niż na wolności zależy na krwawych igrzyskach, lecz Kasjusz nie ustępuje i namawia go do spisku. Pullo, przyłapany na morderstwie, trafia do aresztu, gdzie czeka na proces.

Vorenus i Pullo zostają bohaterami ludu – w pieśniach, freskach i dramatach występują jako symbole braterskiej miłości i odkupienia. Vorenus, obawiając się wygnania, przygotowuje się do przeprowadzki na wieś. Obandażowany i zakrwawiony Pullo ucieka ze szpitala i trafia do domu Vorenów. Tam spotyka Eirene, która zastanawia się, czy nie zabić mordercy jej kochanka. Tymczasem Cezar, ku oburzeniu starych senatorskich rodów, poszerza Senat o Galów z najwierniejszych Rzymowi plemion. Ku zaskoczeniu wszystkich czyni Vorenusa senatorem, chcąc przypodobać się ludowi, a jednocześnie zapewnić sobie swego rodzaju tarczę. Brutus spiskuje przeciwko Cezarowi z Serwilią, Kwintusem, Kasjuszem i Cascą. Odrzuca propozycje skrytobójstwa – jego zdaniem honor i czystość sprawy wymagają, by Cezara zgładzić w Senacie.