Natalia gratuluje Andrzejowi pomyślnego zakończenia sprawy Szymona. Ona też czuje się świetnie. Wyznaje, że postanowiła spróbować czegoś nowego i zmienia pracę. Brak entuzjastycznej reakcji Andrzeja wywołuje złość Natalii – zarzuca mu, że ciężko go zadowolić i wszystko psuje. Natalia opowiada o wizycie u rodziców, w trakcie której chciała powiedzieć ojcu o poronieniu, ale zniechęciły ją jego niedelikatne komentarze na temat in vitro. Andrzej tłumaczy, że powinna postępować zgodnie ze swoimi pragnieniami, a dzięki in vitro na świat przyszło wiele zdrowych dzieci. Pokazuje jej, jak odnosi do siebie ogólne uwagi ojca i zmienia według nich własne plany.

Rozmowa Anity i Jacka zaczyna się od wzajemnych wyzwisk. Gdy Andrzej pyta o decyzję w sprawie przeprowadzki, oboje milkną. Przyznają, że nie są w stanie dojść do porozumienia. Andrzej ostro uświadamia im, że ich syn jest bystry, wrażliwy i rozumie więcej, niż im się wydaje. Istnieje ryzyko, że przestanie im ufać bez względu na podjętą decyzję. Anita przyznaje, że od tygodnia Antek się nie odzywa. Według Andrzeja to dobry objaw – wreszcie zamiast winy czuje złość. Anita wyznaje, że nie może patrzeć na cierpienie syna, ma wrażenie, że jest na nią wściekły. Ona musi myśleć też o własnych uczuciach, nie wolno jej poświęcić się Antkowi. Jacek proponuje, żeby chłopiec zamieszkał u niego, weekendy spędzał u Anity w Rawie, a niedzielną kolację będą jedli wspólnie.

Staroń przeprasza za wtargnięcie i mówi Andrzejowi, że psychiatra zmienił mu lekarstwa na słabsze – cieszy go to, bo nie chce brać tabletek do końca życia. Chce też częściej przychodzić na terapię. Olga wyjechała z Ute do Niemiec. Staroń wydaje się być pogodzony z jej decyzjami. Opowiada o kolejnym ataku – nietypowym, bez problemów z oddychaniem – w trakcie którego uświadomił sobie, że wydarzenia ostatnich tygodni były wielką próbą przed ostatecznym rozstaniem, kiedy Olga ostatecznie się usamodzielni. Andrzej zauważa, że intensywną psychoterapią Gustaw chce wypełnić pustkę w swoim życiu. Gustaw po raz pierwszy przyznaje, że uważa się za pacjenta, ale odnosi wrażenie, że terapeuta ma ochotę się go pozbyć, tak jak kiedyś ojciec, który spędzał wolny czas na muzykowaniu w szopie.

Andrzej daje Marcie naprawiony projekt dyplomowy, co sprawia jej dużą przyjemność. Marta pokazuje kopertę od Mateusza. Boi się, że znajdzie w niej list miłosny. Terapeuta sugeruje otwarcie koperty – w środku jest zaproszenie na ślub Mateusza i Malwiny. Marta zaczyna płakać i krzyczy, że Andrzej zawsze namawia ją na coś, czego ona potem żałuje. Marta dochodzi do wniosku, że terapia u Andrzeja nauczyła ją, by innych do niczego nie zmuszać. Opowiada, że zmarła jedyna dziewczyna, z którą się zaprzyjaźniła w szpitalu. Zaczyna płakać i przyznaje, że ona wywinęła się śmierci dzięki Andrzejowi. Informuje terapeutę, że to ich ostatnie spotkanie. Terapeuta sugeruje kontynuowanie rozmów o rodzicach i Filipie, ale dziewczyna stanowczo odmawia – sesje nauczyły ją, że powinna skoncentrować się na sobie.

Na sesji u Barbary Andrzej od razu wyznaje, że Marysia go zostawiła, co zresztą przeczuwał już wcześniej. Andrzej twierdzi, że ich związek to była czysta fantazja bez szans na powodzenie w realnym świecie. Tak samo nie walczył o Martę, która zrezygnowała z psychoterapii. Andrzej opowiada, do jakich doszedł wniosków – potrzebuje przerwy w pracy. Nie ma siły walczyć o pacjentów, najchętniej by się ich pozbył, popełnia podstawowe błędy, tak jak w przypadku Natalii, której powiedział, jak ma postąpić. Czuje się zagubiony. Chce przerwać terapię u Barbary, by odnaleźć samego siebie nim będzie za późno. Barbara wyznaje, że Andrzej jest jedynym terapeutą, jakiego podziwia i to on był inspiracją do napisania jej książki – nie jego romans z Weroniką, ale sposób, w jaki pracuje z pacjentami.