Gdyby zrezygnować z całej „rozstrzelanej” podstawy programowej, scenariusz skurczyłby się do rozmiarów lekko tylko oddzielających reklamy poprzedzające właściwy seans od napisów go kończących 5

„Jesteś jak wesz łonowa, pchasz się, gdzie cię nie proszą!” – wymyśla Lee Chritsmasowi ktoś, komu komandos nadepnął na odcisk. Takich ludzi jest wielu. Wśród żyjących coraz mniej. Lee na czele swojego komanda Niezniszczalnych rzucany jest w takie zapalne rewiry świata, gdzie trzeba natychmiast przywrócić właściwy porządek spraw. W Libii lokalny watażka przejął bazę z materiałami wybuchowymi. Christmas na cito skrzyknął swoją ekipę i był blisko opanowania sytuacji. Niestety, w akcji przepadł najbliższy wspólnik Christmasa – Barney Ross. Akcja zaś okupiona poważną stratą została uznana za pyrrusowe zwycięstwo. Do następnej, jeszcze poważniejszej, szef „Niezniszczalnych” deleguje wprawdzie tych samych ludzi, pomijając Christmasa, który został uznany za winnego śmierci kolegi. „Będę cię odwiedzał w DPS-ie” – nabijał się ze starszego przyjaciela Lee jeszcze zanim obaj ruszyli do Libii. Teraz Christmas został sam.

Ekipa uszczuplona o swojego dotychczasowego lidera podążyła na straceńczą misję. Tym razem mają spacyfikować terrorystów, którzy im umknęli w kraju Kadafiego. Obecnie ten sam gang działa na usługach enigmatycznego dyktatora, jaki zlecił swoim ludziom przechwycenie broni masowego rażenia wiezionej na potężnym okręcie. „Niezniszczalni” wprawdzie dotarli do celu, ale zostali pojmani i odizolowani na pokładzie. Wszyscy znaleźli się w pomieszczeniu szczelnie zamkniętym w trybie „zęzowym”. Opuszczenie tego luku możliwe jest tylko na skutek rozwarcia go za pomocą kontaktu z cieczą. Okręt na razie nie tonie, więc szanse na to są znikome. „Ma ktoś z was parcie na pęcherz?” – pyta wspólników któryś z „Niezniszczalnych”. Gdy pozostali milczą, sam sika na drzwi. Ekipa ucieka na pokład, ale tam wciąż przewagę mają spiskowcy. Na szczęście Christmas nie porzucił swojego animuszu i ruszył dawnym kumplom z odsieczą.

Niezniszczalni 4 są kontynuacją tej samej sagi konsekwentnie rozwijającej skrzydła od trzynastu lat. Serię łączą nazwiska Sylvestra Stallone oraz Jasona Stathama w rolach wiodącej pary zabijaków. Dawny John Rambo ponadto był scenarzystą i reżyserem premierowej edycji filmu. Obecna zapewne niewiele odbiega od poprzednich. Mnóstwo tu walki, detonacji, strzelanin. Gdyby zrezygnować z całej tej podstawy programowej, scenariusz skurczyłby się do rozmiarów lekko tylko oddzielających reklamy poprzedzające właściwy seans od napisów go kończących. Sporo tu też niewyszukanego humoru towarzyszącego rozlicznym fajerwerkom. „Nie ruszaj się i odwróć głowę!” – Christmas zostaje wzięty na celownik przez zdeterminowanego „cyngla” terrorystycznej grupy. „Zdecyduj się, mam się nie ruszać, czy odwrócić” – nie traci refleksu „Niezniszczalny”. Jeszcze przed libijską interwencją Christmas ledwie wyrwał się ze szponów awanturującej żony. „Masz w głowie dobrze nasrane i źle wymieszane!” – wrzeszczy na komandosa domowa megiera. Film w reżyserii Scotta Waugha to danie złożone z jednakowych składników, solidnie wymieszane eksplozjami, które wynikną w takcie degustacji.

Tuż po fiasku misji libijskiej Christmas poszedł w odstawkę i stał się osobnikiem bezrobotnym. Pewnego dnia przeczytał ogłoszenie, że pewien wzięty influencer streamingowy poszukuje ochroniarza do swojej rezydencji. Podczas wielkiego party, które jest filmowane i emitowane w sieci na żywo, dochodzi do scysji. Christmas okłada celebrytę, gdy ten znieważa kobietę. „Wiesz, ile zarabiam na tej twarzy?” – uprzedza ciosy powalony na ziemię patoinfluencer opinii. Scott Waugh tą jedną sceną zapewnił swojemu filmowi nieśmiałe alibi. Co z tego, że w Niezniszczalnych 4 strzela się na oślep, w sposób pozorowany i widowiskowo przesadzony. W świecie celebrytów? Tam to dopiero musi być od rzeczy.