Dobry zamysł i ekranowa energia nie zbudowała kina na oczekiwanym poziomie. Barbarzyńcy to francuski średniak z małymi bonusami. 5

Cieszmy się, że mamy możliwość kontaktu z filmem międzynarodowym. Festiwale filmowe, szczególnie te największe to żywe perełki na rynku. Warszawska odsłona zbiera nietuzinkowe propozycje i w ten sposób możemy radować się produkcjami z różnych zakątków świata. Barbarzyńcy kuszą ciekawym opisem, osobą Lily-Rose Depp w obsadzie oraz faktem kina francuskiego, które jak zawsze intryguje.

Lato, gdzieś na południu Francji znikają nastolatki. Rozchodzą się najbardziej niewiarygodne plotki, niektórzy mówią o wędrującym dzikim zwierzęciu. Laura (Lily-Rose Depp), młoda dziewczyna, próbując rozwiązać zagadkę, spotyka Paula (Laurent Lafitte), ekscentrycznego pisarza, którzy jest dla niej tak przerażający, jak i pociągający. Jeden z jej przyjaciół właśnie zaginął…

Zagadka dzikiej zwierzyny i legenda krążąca wśród lokalnej społeczności posłużyły jako podwaliny całej historii, fabuły. Taka odsłona kina grozy, tajemnicy niewątpliwie przyciągnie szersze grono przed ekran. Twórcy postanowili zbudować napięcie opowiadaniem, mrokiem otaczającej nas natury, powiązań międzyludzkich, lęków społecznych i łatwowierności nastolatków. Na tle tej „prymitywnej” grupy społecznej Laura (Lily-Rose Depp) wyróżnia się dojrzałością, a przede wszystkim otwartym umysłem, który pozwala jej sięgać głębiej, kreować dedykowaną nam historię.

Historia, o tyle ciekawa, że balansująca na skraju naszych domysłów, ewentualnych przekonań, momentami łącząca w sobie tempo literackiej opowieści i delikatnie przemycony dialog na tle społecznym. Realizacja legendy budzi spory zachwyt, bowiem z każdej strony pojawiają się bodźce i informacje często sprzeczne, ich punktem wspólnym jest jedynie Laura i jej umysł, poszukiwanie rozwiązań, relacje z enigmatycznym Paulem.

Twórcy zdecydowali się na przekaz wchodzący w wymiary dorozumiane, momentami skrajnie lotne i przesadzone, jeśli chodzi o warstwę mroku, intrygi, znaków mających nam coś sugerować, być może wizje autora. Taki schemat sprawdza się do połowy filmu, kiedy obraz zaczyna niebezpiecznie wariować i z ciekawego staje się męczący, tempo zostaje zaburzone, a ewentualna celowość takiego zabiegu… Szybko zostaje wybita z głowy. Brak pomysłu na rozwinięcie – oczekiwanego połączenia szlaków, niejednoznacznych znaków zamienia się w chaotyczny, pośpieszny zapis zmierzający ku końcowi.

Postaci, które wcześniej miały bardzo wyraźną linię, nagle stają się mdłe, potwornie karykaturalne i na domiar złego możemy odnieść wrażenie, że aktorzy zostali źle poprowadzeni. Wyglądało to przyzwoicie, było nawet bardzo smaczne, aż tu nagle sceny zamieniają się w nieład i skrajnie okropne próby teatralne – jakim cudem?

Dobry zamysł i ekranowa energia nie zbudowała kina na oczekiwanym poziomie. Wspomnianej energii nie starczyło do końca, zasilanie odcięto gdzieś w połowie, potem z rezerwy udało się podprowadzić do finału, a tam zaczęła się walka z samym sobą, przegrana z kretesem. Barbarzyńcy to francuski średniak z małymi bonusami.