Kapitan Achtanow prowadzi swoje śledztwo nieoficjalnie, nie ma więc za sobą potężnego aparatu milicyjnego. Jak gończy pies musi zatem podążać za każdym, nawet najdrobniejszym tropem. przeczytaj recenzję

To film wyjątkowo szkodliwy. Promujący biznesowe zachowania o charakterze sekciarskim. Robiący ludziom wodę z mózgu. Oglądnijcie, ale od „metody Norbekowa” i jej apologetów trzymajcie się z daleka… przeczytaj recenzję

Wielki Zero jest w tym samym stopniu Putinem, co Łukaszenką i Kim Dzong Unem – groteskowym, ale zarazem przerażającym paranoikiem, któremu marzy się ręczne sterowanie podległym sobie społeczeństwem. przeczytaj recenzję

Z punktu widzenia tego, co obecnie dzieje się za naszą wschodnią granicą, „Poufne lekcje perskiego” są w pełni neutralne. Dotyczą zupełnie innych czasów, choć także dotykają kwestii zbrodni wojennych. przeczytaj recenzję

To jeden z tych dokumentów, obok których nie da się przejść obojętnie. przeczytaj recenzję

[Tsintsadze] eksponuje w dwójnasób to, co najistotniejsze – bezprzykładne bohaterstwo zwykłych ludzi, którzy bez broni palnej, za tarczę mający jedynie wartości moralne, narażają siebie dla innych. przeczytaj recenzję

Autorzy scenariusza, Gieorgij Wajner i Leonid Słowin, już wcześniej niejednokrotnie bardzo boleśnie doświadczali swojego bohatera. Nic zatem nie jest mu obce... przeczytaj recenzję

Kiedy Zełenski zasiadał na stołku, nie traktowano go poważnie. Widziano w nim głównie aktora, który na najwyższy urząd w państwie wdrapał się dzięki serialowi i filmowi kinowemu „Sługa narodu”. przeczytaj recenzję

Ostatni odcinek „Śladu czarnej ryby” zawodzi. Podpułkownik Tura Samatow i major Walentin Siłow ostatecznie rozprawiają się z mafią dorabiającą się na nielegalnym handlu czarnym kawiorem. przeczytaj recenzję

Gdyby „Rajowi utraconemu” przydać inną oprawę, to naprawdę mógłby być istotny i, co najważniejsze, uniwersalny – w kontekście krajów turkojęzycznych – dramat obyczajowy. przeczytaj recenzję