Film w reżyserii Sama Esmaila wydaje się konstrukcją obłą i rozmytą w niejasnym pomyśle na siebie samą 5

„Kurewsko nienawidzę ludzi!”- zżyma się Amanda Standford. Kobieta z zaskoczenia postanowiła zrobić niespodziankę swoim najbliższym. Bez uprzedzenia zarezerwowała apartament gdzieś na odległej prowincji i tam „uprowadziła” męża z dziećmi. Początkowa sielanka szybko się kończy. Nieoczekiwane zjawiska wprawiają wczasowiczów najpierw w zakłopotanie, potem w zdumienie, wreszcie – przerażenie. Amanda będzie świadkiem, gdy podczas rutynowych zakupów jakiś mężczyzna ładuje do swojego vana zgrzewki wody w liczbie wytłumaczalnej na wypadek kataklizmu. „Hasło do wi - fi jak nowela.” - irytuje się Amanda. Jednak już po zalogowaniu okazuje się, że nawiązanie połączenia w ogóle nie jest możliwe. Sieć telefoniczna także nie funkcjonuje. U drzwi apartamentu wkrótce rozlega się dzwonek. Clay Standford wita w nich dwie nieznajome osoby, które przedstawiają się jako posiadacze niniejszego lokum. G.H.Scott i jego dorosła już córka proszą o udzielenie schronienia w miejscu, które de facto jest ich własnością. Swoją prośbę motywują zaskakującymi wydarzeniami, jakie uniemożliwiają im wyjazd poza tutejszy region. Amanda chciała uciec z miasta przed ludźmi, których nie lubi. Trafiła w miejsce, gdzie będzie musiała ich tolerować.

W plażę, gdzie opalają się Standfordowie, wbija się olbrzymi tankowiec. Turyści uciekają stamtąd w popłochu. Z nieba ktoś rozrzuca ulotki. „Śmierć Ameryce!” - to ich treść napisana obcym alfabetem. Nasilają się ponadto nieuzasadnione wyładowania pogodowe. W basenie posiadłości nurkują flamingi. Sarny oraz łosie podchodzą coraz bliżej zabudowań. W telewizji, zamiast wyczekiwanych przez córkę Standfordów sitcomów, pojawiają się alerty z enigmatycznymi ostrzeżeniami. Dodatkowo w domu narasta wzajemna nieufność pomiędzy intruzami z miasta a prawdziwymi właścicielami posiadłości. „Siedzimy jak kaczki czekające na myśliwego.” - wzdycha Amanda. Standfordowie próbują wyrwać się z matni, lecz po drodze trafiają na „korek” złożony z opuszczonych samochodów. „Zdolność do autonomicznej jazdy” – Clay dostrzega komunikat umieszczony na tabliczce znamionowej jednego z pojazdów tarasujących drogę. Wkrótce na szosie przemkną kolejne samochody, nie prowadzone ludzką ręką. Pierwotna wiara Standfordów, że są świadkami nagromadzenia przypadkowych zdarzeń mija. Teraz wiadomo, iż Ameryka weszła w fazę nieokiełznanego kryzysu.

„Zostaw świat za sobą” jest thrillerem katastroficznym, który mieści w sobie ukryte intencje edukacyjne. Sęk w tym, że film w reżyserii Sama Esmaila wydaje się konstrukcją obłą i rozmytą w niejasnym pomyśle na siebie samą. „Pijemy z papierowych słomek, jemy kurczaki z wolnego wybiegu…” - wzrusza ramionami w geście bezradności Amanda. Kobieta zdaje się nie rozumieć, co poszło nie tak na świecie, skoro mimo tych zapobiegliwych aktów ludzkość narażona jest na wymykające się spod kontroli fajerwerki grozy. Niestety, widzowie filmu pt. „Zostaw świat za sobą” po jego emisji także nie będą bliżsi tej prawdy. Sam Esmail zatrudniając wysokobudżetową obsadę z Julią Roberts i Ethanem Hawkem - wrzucił dorodne grzyby do rozrzedzonego barszczu. Z tej potrawy wyszło danie ujmująco aromatyczne lecz pozbawione treści odżywczych. „Mamy na świecie wielu wrogów.” - usiłuje uzasadnić pasmo niepowodzeń, jakie dotykają Amerykę, inny z bohaterów filmu Esmaila. Tak przenikliwa refleksja skupi jak w soczewce naiwny wymiar produkcji, która miała bodaj wyższe ambicje propedeutyczne, o dramatycznych nie wspominając.

„Bzyknąłeś kiedyś studentkę?” - pyta ostentacyjnie Ruth Scott Clay’a Standfordta, siedząc wraz z nim w salonie przed rozgrzanym kominkiem. Mężczyzna będzie zażenowany i rozbawiony nieoczekiwanym pytaniem. Ruth sama jest studentką. Chwilowo zagrożenie zewnętrzne stało się mniej uciążliwe i domownicy mogą pozwolić sobie na rozprężające dywagacje. Amanda w bibliotece wdaje się tymczasem w intymną pogawędkę z G.H. Scottem, wyznając mężczyźnie, że należy on do niewielu osobników, których osobiście darzy sympatią. Syn Standfordów podgląda i ukradkowo fotografuje Ruth. „Jeśli świat się wali - nie można ufać białym.” - snuje intrygi dziewczyna. Zarówno ona jak i G.H Scott są czarnoskórzy. Takie, zupełnie chaotyczne pasmo rozważań i zachowań dokonuje się pod dachem posiadłości gdzieś z dala od centrów decyzyjnych atomowego mocarstwa. Amanda wprawdzie polubiła swojego gościa, ale wątpliwe, by za tym poszła atencja wobec reszty ludzkości.