Sezon 2. 4

"Sky Rojo" od Alexa Piny stał się prawdziwym hitem - nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Szybki, erotyczny, wyblakły od słońca thriller kryminalny, w teorii miał wszystkie składniki, by rozpalić globalną bazę użytkowników Netflixa. Pina najwyraźniej polubił swoje postacie i ich dynamiczne konfigurację tak bardzo, że w zasadzie wkleił je odtwórczo w fabułę sezonu drugiego, kontynuując chwytliwy motyw zemsty, gdzie Coral (Veronica Sanchez), Wendy (Lali Esposito) i Gina (Yany Prado) próbują odpłacić się swojemu alfonsowi Romeo (Asier Etxeandia) i jego poplecznikom-egzekutorom - Moises'owi (Miguel Angel Silvestre) i Christianowi (Enric Auquer) - za to, co wydaje się być życiem pełnym udręki i przemocy.

Podobnie jak w przypadku "Domu z papieru", w "Sky Rojo" dwa sezony można uznać za jeden podzielony na dwie części, ze względu na potrzeby produkcyjne lub dystrybucyjne. Sezon drugi jest w rzeczywistości jednym ciałem z pierwszym, który zakończył się w sposób otwarty, w swoistym zawieszeniu. Nie ma tu więc przerwy, nowego punktu wyjścia do ponownego rozpoczęcia historii. Szczerze mówiąc, sezon drugi nigdy tak naprawdę nie wykracza poza ten podstawowy konflikt. Naśladując strukturę pierwszego sezonu, pędzi na oślep od jednego szalonego schematu do następnego. Przeplatając teraźniejsze wydarzenia z licznymi retrospekcjami, tak naprawdę nie odnajduje własnej pointy.

Seans "Sky Rojo" jest niczym oglądanie wyścigu na torze Formuły 1. Fabuła niewątpliwie bawi, dzięki nieustannym zwrotom akcji (cliffhangerom zamykającym każdy odcinek) i hiperkinetycznej naturze bohaterów, w nieustannej akcji. W "Sky Rojo" - na torze pełnym przeszkód, gdzie nie wiadomo już, kto kogo ściga - ścigany często staje się prześladowcą, ofiara myśliwym i vice versa. Można odnieść wrażenie, że ta historia może trwać wiecznie - Romeo i Moises będą ścigać dziewczyny, a dziewczyny mścić się na Moisesie i Romeo, dopóki wszyscy nie umrą ze starości. Z odcinka na odcinek, historia coraz bardziej przypomina przygody Kojota i Strusia Pędziwiatra. Jest to również serial, który czerpie, a przynajmniej bardzo chciałby czerpać z twórczości Tarantino i jego postaci Panny Młodej z "Kill Bill" - patrz: zaktualizowana wersja słynnego pochówku żywcem…

Kiedy odcinek otwierający przedstawia sprawy dokładnie tam, gdzie je zostawiliśmy, a Coral zamiast po prostu zabrać paszporty dziewcząt i uwolnić je wszystkie, naćpa się kokainą i będzie latać po klubie niczym latawiec na wietrze, prawdopodobnie pojawią się u was pierwsze oznaki frustracji. W międzyczasie Wendy i Gina zaczynają uciekać przed Christianem i w zasadzie pościg ten potrwa przez cały sezon. Tym razem to postać Wendy przyciąga wiele uwagi, za sprawą licznych retrospekcji, które jej dotyczą. Tak jak poprzednio, często są przerażające, a szczera narracja Coral nadaje im rozdzierający ton. Gina natomiast wydaje się być całkowicie zapomniana przez twórców. Kiedy w jednym z ostatnich odcinków przypomniano mi, że jest w ciąży, zorientowałam się jak niewiele przestrzeni pozostawiono na jej historię. Biorąc pod uwagę stawki i konflikty powstałe w pierwszym sezonie, kontynuacja zostaje w całości pochłonięta przez szaloną pogoń z punktu A do B i z powrotem do A...kosztem poszczególnych emocji odczuwanych przez główne bohaterki.

Dużo uwagi poświęca się także Moisesowi i Christianowi, choć ich pozornie burzliwa i skomplikowana relacja jest w rzeczywistości anemiczna i oklepana. Christian jest marionetką tańczącą na krótkich strunach fabuły, a owa rola wymaga od niego zmuszania innych postaci do przyjęcia określonych pozycji. Ma on niewiele do powiedzenia o sobie i istnieje wyraźna sprzeczność w sugerowaniu nam współczucia w jego kierunku, kiedy równocześnie retrospekcje przedstawiają go jako sadystycznego degenerata. Również wątpliwa jest wyczuwalna fascynacja Piny tym, że dziewczyny chodzą w samej w bieliźnie zupełnie bez powodu, a kilka scen gwałtu odgrywanych wyłącznie dla wartości szokowej potwierdza tylko, że twórcy pogubili się w tym, co właściwie chcą nam przekazać. Możliwe, że w serii, która chce potępić problematykę handlu ludźmi na terenie Hiszpanii, jest to zabieg funkcjonalny dla historii, ale w niektórych naprawdę mocnych scenach wydaje się być zbyt nachalny. W drugim sezonie "Sky Rojo" część zabawnego, anarchicznego ducha serialu została utracona i trudno sobie wyobrazić, aby ktokolwiek nie mógł się doczekać nieuniknionej kontynuacji.