RECENZJA: John Wick 2 2

Twórcy części pierwszej (reżyser Chad Stahelski i scenarzysta Derek Kolstad) po raz drugi udowadniają, że nikt jak oni, świadomi są schematów filmowych, stygmatyzujących każdy kinowy gatunek. Strukturalizm kina akcji staje się dla nich plastyczną formą, tylko czekającą na odpowiednie ukształtowanie. Schematy utarte w świadomości publiczności zyskują tym bardziej, gdy odbiorca potrafi odczytać kod zawarty w kampowym przekazie Johna Wicka 2. Twórcy nie popadają tym samym w czystą, postmodernistyczną parodię pokroju Maczety – przeciwnie, samoświadomość produkcji zapisana zostaje w wiedzy widza, potrafiącego wyłapać dyskursywny komunikat wysyłany przez film. Jeśli odbiorca zaakceptuje formę Johna Wicka 2, odetnie się od snobistycznego poczucia artyzmu (choć strona wizualna produkcji Stahelskiego to kolejny z jej mocnych punktów) pozostaje wygodnie ułożyć się w fotelu, ciesząc się każdą chwilą pulpowego pastiszu, rozbuchanego gatunku akcji.

John Wick to legenda w swojej profesji, człowiek o którym krążą już absurdalnie przerysowane historie, powtarzane szeptem, ku przestrodze. Funkcjonująca pod wieloma nazwami (Widmo, Baba Jaga) nowa twarz Keanu Reevesa stanowi synonim śmierci w świecie płatnych zabójców. Tym bardziej, że Wick wspomina minionych lat, jest tajemniczy, ulokowany w chwili obecnej i utożsamiony z czystym, śmiertelnym żywiołem.

Twórcy perfekcyjnie bawią się świadomością Wicka, wynosząc ją ponad wiedzę widza – to, co dla odbiorcy staje się eksploracją zupełnie nowego uniwersum, dla tytułowego bohatera jest rutyną dnia powszechnego. A świat Johnego to miejsce wręcz wymarzone przez każdego fana kina akcji – od hotelu przeznaczonego wyłącznie dla asasynów, po religijne zgromadzenie bezdomnych, posiadających najważniejsze informacje z całego świata (w końcu stoją na każdym rogu). Z drugiej strony spotkanie Reevesa z przywódcą meneli, Królem Bowery (Laurence Fishburne) ma charakter niemal symboliczny – oto jeden z najpopularniejszych duetów kina (Neo i Morfeusz w Matrixie) znów staje ramię w ramię na wspólnym planie. Kolstad sięga po klisze, by utkać z nich nierozerwalną tkaninę – wielobarwną i wielokalibrową; z nostalgicznym wzorem a la lata ’80.

Prawdziwego splendoru nadają filmowi sceny akcji. Twórcy nie odcinają się od tendencji błyskawicznego montażu, funkcjonującego w gatunku od czasu powstania franczyzy o Jasonie Bournie. To, co na płaszczyźnie warsztatu wyróżnia Wicka 2 na tle innych pozycji kina akcji, to niezwykła czytelność mimo znacznego tempa prezentacji. Każdy cios czy pocisk nie ginie w chaosie milisekundowych ujęć, jest klarowny i czytelny, a co za tym idzie, nadaje tanecznej plastyczności całokształtowi choreografii. Równie wybornie brzmi symfonia wystrzałów, wybuchów i zmian magazynków – broń już dawno nie wydawała tak idealnego dźwięku w tak zmyślnych lokacjach.

Zróbcie miejsca na swoich VHS-ach (jeśli jeszcze je macie), oto nadciąga godny spadkobierca tradycji kasetowych produkcji kina akcji. Fortuna sprzyja odważnym – brzmi sentencja na plecach Wicka. Prawdopodobnie dlatego John jeszcze żyje – i póki twórcy franczyzy się nie zmienią, oby żył jeszcze 100 sequeli.

Moja ocena: 7/10