127 godzin 2010

Dla mnie rewelacyjny – Zgadzam się, że momentami się dłużył, ale jak oglądałem za pierwszym razem to minął błyskawicznie. Wielkie brawa dla Franco. Podołał utrzymaniu widza przy ekranie grając praktycznie przez cały film w pojedynkę.

Go, Aron, go! – Po oscarowym, ale badziewnym "Slumdogu" Boyle wraca do swoich klimatów. I może obyło się bez statuetek w tym wypadku, ale twórcy wyszli z niego zwycięską ręką. "127 godzin" ogląda się z pewnym napięciem aż do końca filmu. W dzisiejszych realiach trudne to zadanie, zważając, że film to przede wszystkim teatr jednego aktora (ostatni raz Cortésemu w "Pogrzebanym". James Franco kolejny raz dobrał rolę, w której bez problemu się odnalazł.

Rewelacyjnie też tu ze stroną wizualną i muzyczną. Dlatego obraz jest w pełni dynamiczny, nawet w scenach kiedy bohater siedzi przygnieciony skałą (świetna scena jednoosobowego show!). Nie sposób również wspomnieć o wymowie filmu. Świetnie podkreślą to sekwencje otwierające i zamykające filmu. Cały pośpiech cywilizacji może obrócić się przeciwko niej – takie banalne, a Boyle wycisnął z tego frazesu ile się dało.

7+/10

szok co za wola przetrwania raczej bym nie ogarnął to co zrobił sobie pod koniec filmu warto obejrzeć 8/10

Ulubiony reżyser, ulubiony aktor, to musiało się udać. Do tego historia oparta na faktach. Rewelacyjny, trzymający w napięciu przez cały czas. Dla mnie obowiązkowa pozycja.

A mi się podobał – Po pierwsze, wspaniałe zdjęcia. Bardzo dobre ujęcia, świetna koliorystyka, genialne ujęcia krajobrazu. Po drugie, naprawdę bardzo dobra rola Franco, widać było że wczuł się w rolę Aarona Ralstona. Po trzecie, bardzo dobra muzyka. Po czwarte, ostatnie – film był dość dynamiczny jeśli weźmie się pod uwagę że większość czasu akcja toczy się w jednym miejscu. Moja ocena to 8/10.