Eroica 1957

7/10 – Niewiele jest polskich filmów o wojnie, które nie są przeładowane patriotyzmem i patosem. Film Munka jest ciekawie ujętą tragikomedią, z której wiele razy przebija prześmiewczy ton. Nowela o Dzidziusiu Górkiewiczu to taki trochę wojenny Forrest Gump, jak to ktoś określił. Jednak moim zdaniem dużo lepsza jest druga część, która jeszcze bardziej porusza i bawi. Obie z zadziwiającą swobodą rozprawiają się z mitem o bohaterstwie.
Wg mnie "Eroica" się w ogóle nie zestarzała, ani pod względem tematu czy scenariusza, ani pod względem reżyserii, aktorstwa i całej realizacji.

PS Segment "Con Bravura", który nie znalazł się w ostatecznej wersji filmu również trzyma bardzo dobry poziom. Fabularnie jest troszkę słabszy od dwóch oficjalnych części, ale nadrabia świetnymi zimowymi zdjęciami Zakopanego i Tatr. Ze wszystkich trzech cżęści najbardziej podobała mi się "Ostinato – Lugubre" o oficerach w obozie jenieckim.

Pierwsza historyjka mniej lotna od drugiej, bo mniej zwykła farsa a bardziej faktyczne przemyślenie z humorem.

Mam ambiwalentne odczucie. Pierwsza część nie pozwala na poważne traktowanie powstania warszawskiego, druga zaś nader dobra. Zatem 5/10.

87%. 2 nowele.O cwaniaku,który zostaje bohaterem oraz 2 nowela o stworzeniu legendy,która ma podnieść na duchu pozostałych jeńców.

8/10 – Nie będę porównywał, która z symfonii bohaterskiej była lepsza, bo to nie ma sensu. Bardzo się od siebie różnią – pierwsza część to lekka, bardzo zabawna historia Dzidziusia (świetny Dziewoński !!), za to druga wprawiła mnie w zadumę i do tego to zakończenie. Najsmutniejsza rzecz jaką ostatnio widziałem…