Wschodnioeuropejskie konotacje nie będą stanowić w filmie Johana Rencka żadnego wiarygodnego alibi dla konstrukcji de facto uniwersalnej, ale też i poniekąd wtórnej 5
– „Ponoć jest pan najsamotniejszy na świecie?” – „To nieprawda.” - zapewnia Jakub wysłany z misją kosmiczną w okolice Jowisza. Internautka pytająca Jakuba o jego samotność nie została przekonana. Przekaz jednak poszedł w świat. Kolejny glob zostanie niebawem okiełznany. Jego zdobywca ma się dobrze, choć w wewnętrznej rozmowie z dyspozytorem swojej misji narzeka na stan klozetu, z jakiego niedrożnością musi się zmagać. Jakub pozostaje sam w w kapsule wehikułu, który niebawem wyląduje w miejscu przeznaczenia. Dołącza do niego nieoczekiwanie Hanus, pająk który nie wykazuje cech agresywnych. Jakub jest zaskoczony obecnością na tym samym pokładzie intruza. Hanus jednak nie ma zamiaru eliminować konkurenta do ekspansji kosmosu. Sam został uciekinierem od swojej rzeczywistości. Jego przestrzeń została opanowana przez agresorów. Hanus musiał salwować się ucieczką. Mimo złych doświadczeń zamiast narzekać na swój los, cierpliwie wysłuchuje utyskiwań Jakuba.
„Twoja samica się oddala” – wyrokuje Hanus. Istotnie, Lenka, żona Jakuba, już przedtem dawała sygnały ostrzegawcze. Kobieta jest w ciąży. Ciągła rozłąka z mężem bardzo jej doskwiera. Jakub tymczasem udał się z misją wymagającą dłuższej nieobecności i poświęcenia. Lenka zamierza zatem pod nieobecność przyszłego ojca swoich dzieci udać się na emigrację do ośrodka terapeutycznego gdzieś w leśnych zakamarkach. Kontakt z mężem zostaje zakłócony. Nawet dyspozytor misji kosmicznej ma problemy z nawiązaniem łączności. „Tęsknisz za domem, a za chwilę lecisz na Jowisza” – punktuje Lenka Jakuba. On sam ma świadomość, że osobiste ambicje zawiodły go w miejsce zupełnie sprzeczne z docelowym. Jakub realizuje się zawodowo i ambicjonalnie, cierpi na tym rodzina. Hanus, który stał się de facto powiernikiem astronauty, uświadamia mu to dobitnie.
Widz niezorientowany w przedmiocie mógłby się dłuższą chwilę zastanawiać, czemu bohaterem amerykańskiego filmu Astronauta uczyniono akurat Czecha. Po wnikliwszej dysertacji kwestia się wyjaśni. Scenariusz filmu został oparty na podstawie literatury Jaroslava Kalvara. Niespełna czterdziestoletni Czech właściwie większość życia spędził w Stanach Zjednoczonych. Emocjonalnego piętna na życiu ich mieszkańców może i nie wywarł, ale uzyskał dostateczną legitymację, by uczynić jego prozę godną ekranizacji. Astronauta, który został uznany za dzieło jej godne nie wyróżnia się niczym oryginalnym, zaś ślad czeski mierny będzie miał w tym względzie aport. Wschodnioeuropejskie konotacje nie będą stanowić w filmie Johana Rencka żadnego wiarygodnego alibi dla konstrukcji de facto uniwersalnej, ale też i poniekąd wtórnej. Surowa rola Adama Sandlera zaskakująco wybrzmi na tym dość jałowym tle. Aktor skutecznie oderwał pępowinę od swoich inicjacyjnych korzeni pod postacią infantylnego Mr. Deedsa. Łagodząca ta okoliczność nie usprawiedliwia mimo to ryzykanckiej próby realizacji dzieła kojącego, ale przy tym mdłego oraz niewiele wnoszącego do nurtu science fiction.
„Masz wiele granic, chudy człowieku. Może dlatego jesteś taki samotny” – dywaguje Hanus, komentując ucieczkę Jakuba przed ziemskimi rozterkami. Pająk sam musiał umykać ze swojego matecznika. Nie przeszkadza mu to jednak, by komentować postawy innych. „Pozwalam ci przebywać w tym pomieszczeniu w celach terapeutycznych” – przyzwoli Jakub nowemu towarzyszowi. Astronauta potraktował swoją misję ambicjonalnie. W jej trakcie uświadomił sobie, że wyprawa go przerosła. Łączność z ziemią szwankuje. Przerwy w komunikacji dysponenci lotu wypełnią reklamą sponsorską. W niej Jakub będzie reklamował pastylki farmaceutyczne. Film Astronauta sam wypełni ich rolę nie gorzej niż melisa podana w celach uspakajających.
