Najbardziej czeski polski film! Dzieło Magdaleny Łazarkiewicz można śmiało określić bardziej optymistyczną wersją Czyż nie dobija się koni? Sidneya Pollacka. Jest to mistrzowskie połączenie wielu różnych gatunków filmowych od komedii i love story, po dram 10

Taniec ostatnio stał się strasznie modnym tematem dla filmowców zarówno w Polsce jak i na świecie. Widzowie zostali dosłownie zasypani takimi produkcjami jak: Wytańczyć marzenia, Step Up, czy nasze rodzime Kochaj i tańcz. Dlaczego akurat wybierany jest taniec? Bo filmy o tańcu są pełne pasji, ruch wyzwala emocje, poza tym są ładne wizualnie, częściowo za sprawą wygimnastykowanych ciał aktorów i właściwie dobranej muzyki . Tym koktajlem widz popije każdą treść.

Kiedy czekałam na projekcję filmu, przyglądałam się plakatom przedstawiającym bohaterów filmu tańczących w deszczu. Spodziewając się kolejnego Step Up nie mogłam wyjść ze zdumienia, że Magdalena Łazarkiewicz postanowiła wziąć taką tematykę na warsztat. Już po pierwszych scenach odetchnęłam z ulgą. Wiedziałam, że moje obawy nawet w najmniejszym stopniu nie miały zostać potwierdzone.

Akcja filmu rozgrywa się w małym miasteczku na Dolnym Śląsku. Na rynku konferansjer zapowiada rozpoczęcie wielkiej imprezy. Każdy kto weźmie udział w maratonie tańca ma szanse na wygranie bajecznej sumy 50.000 złotych w gotówce, nie wspominając już o wspaniałym aucie terenowym. Ten konkurs, a właściwie nagroda stanowi dla mieszkańców miasteczka przepustkę do lepszego świata. Kto żyw zaczyna szukać pary do tanecznych popisów. Motywują ich bardzo uniwersalne potrzeby: chęć ucieczki z miasteczka bez perspektyw, ratowanie chorego dziecka, walka o miłość i szczęście, przełamanie kiepskiej passy etc. W tej szarej rzeczywistości zostajemy zasypani ilością różnych historii. Każdy z bohaterów filmu, nie tylko tancerze, ale i wiernie kibicujący im widzowie stanowią osobną opowieść. Jednakże w filmie nie znajdziemy wyszczególnionego bohatera pierwszoplanowego. Jednakże każdy zachował swoją wyrazistość i indywidualność. Reżyser nie ocenia uczestników akcji, nie nakierowuje widza w kierunku właściwej oceny. Po prostu jest blisko ludzi. Pozwala wybrać widzowi ulubieńców, za których będzie trzymał kciuki. Bardzo trudno bowiem jest uniknąć wciągnięcia się w akcję. To nie jest film, podczas którego sala chrupie popcorn, oddając się radośnie beztroskiej rozrywce. Twórcom filmu udała się także niezwykle trudna rzecz, otóż za pomocą stworzonych postaci, a także zręcznego połączenia różnych wątków, są w stanie zatrzymać uwagę widza do samych napisów końcowych.

Nie bez znaczenia jest także doskonała gra aktorów. Łazarkiewicz do współpracy zaprosiła najzdolniejszych aktorów młodego pokolenia: Joanna Kulig, Olga Frycz, Krzysztof Skonieczny, Leszek Lichota i wielu innych stworzyli niezwykle wyraziste kreacje, a ich gra jest ozdobą filmu.

Umiejscowienie akcji w tak przygnębiającym miejscu niesie za sobą ryzyko zatrucia widza smutkiem i szarością. Jednakże Magdalena Łazarkiewicz w sposób mistrzowski uniknęła brutalnego realizmu. Nie wahała się zawrzeć w filmie pewnych elementów magicznych i to za sprawą osoby, której nikt by nie podejrzewał o takie zdolności. Ponadto co jakiś czas jesteśmy przenoszeni poza granice miasteczka w śląską przyrodę. Przepiękne zdjęcia pejzaży skrytych w mgle dosłownie zapierają dech w piersiach.

W miarę rozwoju akcji bardzo szybko staje się jasne, że maraton nie skończy się tak jak oczekiwali widzowie czy sami bohaterowie. Pamiętając inne filmy osadzone na Śląsku z niejaką obawą obserwowałam dalszy rozwój akcji, oczekując jakiegoś nieszczęścia. Trudno mi było też zapomnieć o innych filmach Łazarkiewicz: Ostatni dzwonek, Białe małżeństwo. Są to opowieści o młodości, miłości i dojrzewaniu, które jednak zostają zabarwione tragedią.

Jakież było moje zaskoczenie, gdy okazało się, worek z poszczególnymi wątkami zostaje rozwiązany w sposób iście baśniowy. Więcej nie zdradzę. Mogę jednak zaręczyć, że widz wyjdzie z kina pokrzepiony i z lekkim sercem.