Amerykanie odtwarzają mity egzotycznych dla siebie kultur. Obraz to zgoła okcydentalny. Jednak... 5

Grupka amerykańskiej młodzieży postanawia spędzić noc w muzeum pełnym starożytnych eksponatów. Kiedy odnajdują dziwną lampę, omyłkowo materializują zamieszkującego w niej Dżina.

Spodziewałem się, że historia The Outing będzie opowiedziana z perspektywy tzw. Zachodu. Egzotyka „orientalna”, jak wspomina Edward Said, jest tylko luźną konstrukcją punktu widzenia kolonizatorów, mitem Zachodniego dłuta. Oczywiście, w pełni nie dało się uniknąć tak sformatowanego obrazu, aczkolwiek moje założenia okazały się błędne. Co więcej, zdziwiłem się, kiedy po pierwszych trzydziestu minutach seansu okazało się, iż scenariusz - na moje wielkie zadowolenie - czerpie całkiem sporo z prozy H.P. Lovecrafta. Stwór przywoływany za pośrednictwem lampy jest niewidoczny przez większą część filmu, co niekomfortowo wzmacnia wyobraźnię widza. Atmosfera jest solidna i gęsta jak na końcówkę lat 80 przystało. Aby spotęgować napięcie, reżyser korzysta z takich sztuczek jak pierwszoosobowa pędząca przed siebie kamera (ukłon w stronę Evil Dead (1981)) lub złowrogie cienie oznajmiające śmierć którejś z postaci. Klimat nieco przypomina produkcje Briana Yuzny (Necronomicon, Society, Return of the Living Dead 3) czy Stuarta Gordona (Re-animator, Castle Freak, Dolls).

Amerykanie odtwarzają mity egzotycznych dla siebie kultur. Obraz to zgoła okcydentalny. Jednak, kiedy Dżin wyskoczył z lampy, to ku mojemu zaskoczeniu całkiem nieźle ucieleśnił Wschodnie demonologiczne wyobrażenia. Nie ma, jak to zwykło bywać, tropów typowych dla punktu widzenia Zachodnich twórców. Jest demoniczny, zaś oświetlenie przydaje mu mocy. Efekty nie są może szalenie wysublimowane, ale sam Dżin wypada zgrabnie.

Co do eksponatu... lampa jest piękna! Wykonany model zasługuje na oklaski. Zrobiono go wyjątkowo klimatycznie. Najbardziej spodobała mi się mikrodłoń trzymająca rubin u samego końca lejka. Moim zdaniem, to jeden z ciekawszych rekwizytów stworzonych dotychczas w świecie kina grozy (pomijając jego kulturowe uwikłania w nie zawsze trafne reprezentacje).

Głupot jest w The Outing kilka. Po pierwsze, Dżin który ma magiczną moc, nagle w obliczu zamkniętych żelaznych śluz, musi używać rąk do ich pokonania. Dlaczego? Przecież jeszcze niedawno otwierał elektryczne zamki na pstryknięcie palców. Innym, ciekawym przykładem jest brak logiki w systemie ochrony muzeum. Mówi się, że wszechobecne kamery i blokady są niemożliwe do ominięcia, a jednak grupce młodych bez problemu udaje się je sforsować. Wisienką na torcie są poczynania dwóch ciołków, Mikea Daleya (Red Mitchell) i Tonyego Greco (André Chimène), których o dziwo nikt nigdy nie słyszy, kiedy postanawiają zabawiać się w skradanki. Gdyby wyeliminować ich ze scenariusza, film byłby bardziej konsystentny w odbiorze. To antagoniści, którzy do ogólnego równania nie wnoszą praktycznie nic.

Bohaterowie są fabularnie spłaszczeni, zaś ich charaktery są tendencyjne. Żaden z nich nie jest ani interesujący, ani nawet irytujący. Słabo, kiedy żadna z postaci nie wzbudza w widzu emocji. W moim przypadku jedynym charakterem przy którym wywracałem oczy do góry, to Mike Daley. Chociaż było to spowodowane słabą historią, nie zaś grą aktorską... Co do tego, mogło być gorzej.

The Outing spodobał mi się od strony technicznej. Atmosfera jest również warta doświadczenia, bo miejscami jej niepowtarzalność podbija ostateczną ocenę produkcji. Rzecz warta odnotowania; plakat do filmu wykonał legendarny Drew Struzan. Autor znany z takich graficznych perełek jak Back to the Future, Star Wars, The Goonies, i wiele więcej.