Nienaiwne, nieciężkostrawne kino dla młodych buntowniczek. Przygodowa historia z zacięciem i dowodem, że inteligencja nie ma płci. 6

Osobliwe i bardzo dynamiczne kino coming of age, które dziarsko, ale bez krzykliwości pokazuje niezależność myślenia kobiet w odniesieniu do jednej z najbardziej błyskotliwych postaci wszechczasów, czyli Scherlocka Holmsa. Enola Holmes nienapastliwie, z bardzo dobrą przygodową narracją, bez wielkiej naiwności odseparowuje na legendzie detektywistycznego świata staje w szranki z przypisywaniem inteligencji jakiejkolwiek płci. Nie jest to zobowiązująca historia, ale bardzo gibka i błyskotliwa.

Nasza główna bohaterka, która wielokrotnie zwróci się bezpośrednio do nas kończy właśnie 16 lat. Niesamowicie energiczna, wychowana samotnie przez ekscentryczną i wyjątkową matkę od najmłodszych lat była uczona niezależności, wolności i niepoddawania się konwenansom narzucanym przez narrację patriarchatu roku 1884. Nie nosi gorsetów, uczy się razem z mamą w domu, aż pewnego dnia jej mamy w nim już nie będzie. Odeszła bez słowa, śladu… a przynajmniej tak myśli zaskoczona i zrozpaczona córka. Jednak Elona zaczyna powoli łączyć kropki i znajomość mamy oraz jej nadprzeciętna inteligencja, z sympatią do zabaw słownych doprowadza ją do powolnych odkryć i przekonania, że matka jej nie opuściła bez powodu i chcę by ta ją odnalazła. W tym czasie przybywają jej dwaj bracia o kompletnie innym usposobieniu czyli Sherlock i Mycroft, by zaopiekować się siostrą. Widać ich inne podejście, jednak do Mycroft ma tutaj większe uprawnienia i prawo sprawowania kontroli na Eloną, więc ma zamiar, by dziewczyna nadrobiła wszystkie zaległości bycia damą i trzymać Ją, jak najdalej od pojęcia „feminizm”. Jednak temperament dziewczyny pcha Ją w inną stronę i bracia nie są argumentem, by zostać w domu i nie podążyć za matką, po drodze poznając bardzo wyjątkowego chłopaka i przy okazji udowodnić swoje detektywistyczne umiejętności.

Enola Holmes jest naprawdę rześkim kinem obyczajowym i przygodowym z farszem girl power dla młodych buntowniczek. Historia jest tutaj sensownie poprowadzona, prawa logiki nie są przewlekle łamane, a nasza sprytna bohaterka jest bardzo intrygującą postacią. To nie jest skomplikowany utwór, ale dla entuzjastów tajemnic, zagadek, Harrego Pottera, to może być naprawdę spora uciecha, chociaż tutaj magia bierze się z dbałości o detale i szczegóły, ważność przedmiotów i motyw zagadki, pewnej misji jako ciągnącej akcje.

To kino, które oczywiście, że zrobi większe wrażenie na młodym odbiorcy ze swoją rozpiętością miejsc, wydarzeń i sytuacji, bez większej autorefleksji. Jednak jest niewątpliwie intrygującym głosem wyzwolenia jako naturalnego odruchu w życiu kobiety, bo od małego. Enoa od urodzenia jest wolną i upodmiotowioną kobietą i nie zna innej rzeczywistości, a nie wyzwala się poprzez poznawanie innych, czy doświadczanie. To bardzo ciekawa propozycja, a pro po relacji matki z córką i sugestii o tym, czy mężczyzna w domu nie jest przypadkiem czasami do zastąpienia, nie jest niezbędny?

To kino oryginalnie familijne, bo nieschematyczne i proponuje niestereotypowy model, ale sugerujące, że często obecność mężczyzn tłumi kobiece naturalne odruchy, ponieważ ich status nietykalny nadany im od urodzenia może zostać przez to zagrożony. W Enola Holmes nie ma wielkiego wykładu i dramatu o tym poprowadzonego , ale jest taki łobuzerski prztyczek w nos od kobiety. Myślcie sobie, jak chcecie, My wiemy, że myślimy i w praktyce to udowodnimy. O sile kobiecej w chwackiej historii, do której się nas zaprasza, jakby tworząc przez burzenie czwartej ściany współpracę z główną bohaterką nad zagadką. Nienaiwne, nieciężkostrawne kino zbuntowane.