Thomas M. Wright dowodzi niniejszym, że aby nakręcić przyzwoity kryminał nie potrzeba zgrzebnej intrygi ani peletonu pełnych inicjatywy scenarzystów 7

„Co to za robota? Przemoc odpada.” - uprzedza Henry Teague. Mężczyzna ma nieokreśloną przeszłość, brak mu pieniędzy i perspektyw. Takich chętnie witają w swoich szeregach zorganizowane grupy przestępcze. Henry nie ma do kogo się zwrócić z prośbą o pomoc, a półświatek zaoferuje niezłe dochody w zamian za bezwarunkową lojalność. Przemocy zatem nie będzie, zapewnia delegowany do pozyskania Henry’ego „cyngiel”. Handel narkotykami może wszak być uznany od biedy za proceder wykluczający działania wymagające użycia mięśni oraz spustu. Henry (w tę rolę sugestywnie wciela się sprawiający wrażenie abnegata Sean Harris) przystaje do szajki. Zanim to jednak nastąpi musi być do gruntu sprawdzony. W życiu mężczyzny doszukali się przyszli zleceniodawcy elementu, jaki musi zostać zweryfikowany. Henry właśnie wyszedł z więzienia i nie umie wiarygodnie wyjaśnić swoim aktualnym bossom, co konkretnie mu zarzucano. Dla nowych pracodawców taki podrzutek to spore obciążenie. Oni sami starają się pracować w komfortowych warunkach wykluczających posądzenie o związki ze światem kryminalnym. Tymczasem Henry ma sporo za uszami i nawet nie potrafi się z niechlubnej przeszłości rzeczowo wyspowiadać.

„Co robi twoje dziewczyna?” - pyta człowiek od czarnej roboty, który ma za zadanie prześwietlić na wskroś życie Henry’ego. „Ma stany lękowe oraz depresję.” – niedorzecznie odpowiada pytany. Na indagującym potencjalny kandydat sprawia wrażenie kogoś odjechanego, desperata, który potrafi jednak oddać się sprawie. Człowiek mafii czuje się uspokojony. Właśnie znalazł odpowiedniego najemnika, jaki nie będzie wnikał w sens wyznaczonych zadań. Takiemu łatwo zlecić niemożliwą do wykonania misję. Zanim upomni się o zapłatę, prędzej zginie w straceńczym akcie.

Thomas M. Wright dowodzi niniejszym, że aby nakręcić przyzwoity kryminał nie potrzeba zgrzebnej intrygi ani peletonu pełnych inicjatywy scenarzystów. „The Stranger” jest opowieścią o rozdwojeniu jaźni człowieka, który oddał w pacht swoje życie dwóm siłom. Sam zaś jest sprawdzany i wykorzystywany przez obie naraz. Dla każdej z nich bywa balastem, jednocześnie będąc dla nich złotodajną żyłą. Australijski kryminał eksploatuje nieznane bodaj wcześniej gatunkowi możliwości. Henry pozostaje w stanie metafizycznego rozedrgania. Nie wie, wobec kogo ma właściwie być lojalny. Obie zaś strony dokładnie zdają sobie sprawę, jak spożytkować działalność swojego funkcjonariusza.

„Możemy w każdej chwili go stracić.”- mówi agentka służb prowadzących sprawę przeciw mafii. Ulokowany w jej sercu Henry będzie tam cennym „kretem”. Niestety, przeciw mężczyźnie toczy się inne śledztwo. Na długo przedtem w Australii zginął chłopak. Henry był posądzony o jego zabójstwo. Przesiedział w kryminale osiem lat. Sprawa niby się domknęła, ale „archiwum X” ma coraz to nowe przesłanki, aby posadzić sprawców tamtej zbrodni na dłużej. Henry, jako wtyka policji w łonie gangsterskiej ekipy, nie może czuć się bezpiecznie. Póki co potrzebny jest obu stronom. Po sfinalizowaniu sprawy, wszystkie się go wyprą. „Nie chodzi o to, czy to zrobił, tylko o to, czy można go za to skazać.” - chłodno stwierdza podczas narady operacyjnej jeden z oficerów status roli Henry’ego w zamierzchłym śledztwie. Cyniczna ta kalkulacja dobrze określa rolę służb specjalnych w dziejach ludzkości. Tu nie intencja się liczy, a jedynie skutek. Henry oddaje służbie bezcenne usługi, ale afiliacja z nim może pogrążyć niejedną instytucję. Sam tytuł filmu „The Stranger” właściwie oddaje zatem intencjonalny cel tego wiarygodnego widowiska.