Ida 2013

Utwór wybitny, arcydzieło sztuki filmowej.
Film stanowi nawiązanie do klasycznej pozycji literatury pięknej. Tak, tak, wiem, że uważniejsi widzowie już dawno to odkryli – chodzi oczywiście o "Łyska z pokładu Idy", do którego bezpośrednio przecież odnosi się tytuł. Przytoczona postać literacka cechuje się subtelnym metaforyzmem, co również wykorzystali twórcy filmu, w którym mamy mnóstwo elementów paralelnych. Jest to zauważalne od razu w narracji – Łysek ciągnął wagony z węglem w kopalni, film również się ciągnie w nieskończoność w ponurej, ciemnej scenerii. To tłumaczy głęboko przemyślany zabieg twórców w postaci czarno – białej konwencji filmu. Dzielnemu zwierzęciu towarzyszyć musiał łoskot prymitywnych narzędzi górniczych i podobną w brzmieniu muzykę zaserwowano widzom w filmie. Twórcy odtworzyli w ten sposób idealnie klimat literackiego wzorca, w mistrzowski sposób wykorzystując wszakże właściwe X muzie instrumentarium.
Czy Łysek wiedział dokąd zmierza? Gdzie kres jego wysiłku? Oczywiście nie, zakrywano mu oczy i tracił wzrok. Główna bohaterka filmu również. Niby widzi, ale nie wie. Niby chce, ale nie wiadomo co. W końcu w finale wraca do punktu wyjścia, żeby dalej ciągnąć, choć nie wie po co i już nic nie widzi. Fenomenalna wprost wieloznaczność, subtelna symbolika, przeplatana błyskotliwymi aluzjami – mistrzostwo autorów dostrzegalne w każdym aspekcie.
W analogicznej sytuacji jest postawiony widz podczas seansu – z mozołem przebija się przez kolejne sceny, pot perli się na czole, a końca nie widać. Targany zwątpieniem mobilizuje wszystkie siły, bo przecież musi dotrwać do finału, wszak to wybitne dzieło, wyróżnione wieloma nagrodami, w tym również Oskarem. Stworzył je rodak, pokazując tym wszystkim zagranicznym miernotom, jakie znakomitości rodzi niepozorny kraj nad Wisłą. Wielokrotnie dostrzega i traci z oczu światełko w tunelu.. W końcu osiąga szczyt (aluzja zamierzona), dociera tam, gdzie bohaterka i jej literacki pierwowzór, czyli właściwie nie wiadomo gdzie, ale sukces jest oczywisty.
Dobrze, że "Ida" dostała Oskara, bo rozsławi – jak świat długi i szeroki – nasz wybitny naród, złożony niemal wyłącznie z jednostek nieprzeciętnie utalentowanych we wszystkich dziedzinach, który nieskrępowanie będzie wypełniał swą mesjańską misję wśród ludów tej ziemi. Ignorujmy głosy nędznych krytyków, My wiemy, że jesteśmy nadzieją ludzkości, światełkiem w tunelu intelektualnego zacofania i ten film to potwierdza. To jest Nasz film, na miarę Naszych możliwości i My nie powiedzieliśmy jeszcze ostatniego słowa!!

Świetne surowe zdjęcia, a może to ta czerń i biel. Fajnie zagrany. Temat choć interesujący to obszedł mnie zupełnie. Muzyka łączy i zmienia. Metafora na end.

Ładne ujęcia, niezłe aktorstwo, ale co z tego? Tematyka filmu ledwo liźnięta, a montaż kompletnie wybija z rytmu. Udźwiękowienie gorsze niż przed 40 laty.

Wspaniały nastrojowy film, najlepszy polski film od lat. – Bardzo kameralny czarno-biały film z wyśmienitą muzyką i zdjęciami. Agata Trzebuchowska, która jest przecież amatorką i trafiła do tego filmu przez przypadek, wypada zjawiskowo. Zapewne niemały w tym udział Agaty Kuleszy, która gra równie rewelacyjnie.
Cieszy, że Polakom w końcu udało się nakręcić film poruszający tak drażliwe tematy, ale bardzo subtelnie, bez drażniących uproszczeń, zbędnej martyrologi i w sposób zrozumiały dla obcokrajowców. O czym zresztą świadczy komercyjny sukces filmy za granicą. Tylko smutno się robi, gdy pomyślę, że w USA i Francji obejrzało go kilka razy więcej ludzi niż w Polsce.

5/10 – tyle dobrego slyszalam o tym filmie a tu takie rozczarowanie. ech…