Teksańska masakra piłą mechaniczną 1974

Arcydzieło kina grozy XX wieku ten film to kamień milowy obecnych horrorów.

Wzorcowa amerykańska rodzina z południa, zwraca uwagę przywiązaniem do tradycji oraz wartości rodzinnych.

7/10 – Film kultowy i jeden z moich ulubionych, ale oczywiście obiektywnie patrząc ciężko go uznać za choćby dobry. Może razić to, co w horrorach tego typu jest typowe – irracjonalne zachowanie głównych bohaterów czy brak logiki w fabule, ale nie potrafię wymienić drugiego horroru z tak świetnym klimatem. Można wręcz odczuć na własnej skórze upał oraz wszechobecną woń rozkładu. Bardzo podobało mi się groteskowe przedstawienie tej zdeprawowanej rodziny z Leatherface’m na czele.

5/10 –
Dobre zdjęcia, sugestywny klimat amerykańskiego południa i znacznie lepsza druga połowa filmu nie przesłaniają irytujących, kompletnie nie obchodzących mnie bohaterów (niepełnosprawny, niepełnosprawny, i jeszcze raz niepełnosprawny!) i kompletnego braku tempa. To nie jest budująca odpowiedni klimat powolna narracja, to zbyt długie, zapychające film wprowadzenie. Pierwsze 45 minut filmu spokojnie dałoby się opowiedzieć w minut 15 a wydarzenia z całego filmu spokojnie mogłyby być upchane w jeden odcinek serialu (coś podobnego do słynnego "Home" X-Files).

W drugiej połowie jest wreszcie to co lubię w horrorach najbardziej czyli desperacka walka o przetrwanie, jak dla mnie zdecydowanie za późno. Film Hoopera z racji mikroskopijnego budżetu (83 tys$) bardzo oszczędnie dawkuje krwawe efekty pozostawiając wiele pola wyobraźni, co sprawia, że mimo 39 lat na karku "Teksańska" nie zestarzała się aż tak mocno jakby mogło się wydawać. Jak to mówił DiCaprio? Film zdobył moją ciekawość ale nie zyskał mojej uwagi.

Smród, bród, malaria, rzygi i fekalia. Tyle warty jest ten film.