Wartko zmontowany film Donelly’ego nie zostawia czasu na dłużyzny, a liczne metafory utkane w kadrze uczynią widowisko przedsięwzięciem barwnym i przyjaznym dla małoletniego oka 6
„Macie pozwolenie na zbiórkę?” – pyta głosem nieznoszącym sprzeciwu Ebenazer Scrooge. Dzieci kwestujące na londyńskiej ulicy zostały zaskoczone zdumiewającą uwagą. Zbierają przecież datki w najlepszej intencji na cele charytatywne. A tu taki afront. Ebenazer Scrooge jest biznesmenem w wiktoriańskim tego słowa znaczeniu. Zjednoczone Królestwo połowy dziewiętnastego wieku to mocarstwo kolonialne, w którym rozwarstwienie społeczne stanowi spory problem. Bogaczy takich jak Scrooge jest niewielu. Biedota żyje w nędzy, mnożą się epidemie, a lichwiarstwo, jakim się trudnią osobnicy pokroju Ebenazera, zbiera tragiczne żniwo. „Wuju, nie masz innej rodziny” – przekonuje bratanek. Scrooge zdaje sobie z tego sprawę z samotności, jaką sam sobie zgotował, ale nawet tych bliskich jak Harry odrzuca. Finansista żyje sam dla siebie, a radość innych go złości. Dlatego święta Bożego Narodzenia są dla niego utrapieniem. Gdy widzi ludzkie zadowolenie, robi się jeszcze bardziej ponury i opryskliwy.
Scrooge nie zawsze był takim sobkiem. Zmieniła go w młodości prawdopodobnie śmierć siostry, którą bardzo kochał. Potem wybrał ścieżkę awansu zawodowego i przystał do spółki z innym karierowiczem Jakubem Marleyem, z którego złych doświadczeń nauczył się czerpać pełnymi garściami. Scrooge zaczął nabierać stopniowo niedobrych nawyków, wreszcie popadł w stan skrajnej bufonady. Stał się samotnym, złym i nieczułym na niedole ludzi człowiekiem. W noc wigilijną ukazał mu się nieoczekiwanie zza światów wspomniany Jakub Marley. Wspólnik umarł siedem lat wcześniej. Teraz jego widmo wychynęło spoza świata żywych, zapowiadając, że niebawem przed oczami byłego partnera pojawią się trzy duchy: przeszłych świąt wigilijnych, teraźniejszych oraz przyszłych. Spróbują one odmienić na lepsze życie Scrooge’a, by nie pozwolić mu podzielić przykrej starości. A taka właśnie stała się udziałem Marleya.
Animowana baśń w reżyserii Stephena Donnelly’ego oparta została o nieco już archaiczną powieść Charlesa Dickensa wydaną w 1843 roku. Scrooge: Opowieść wigilijna wyraża się lekką formułą, przesianą nastrojowymi piosenkami, z których żadna nie będzie przebojem, wszystkie zaś łącznie zgrabnie uzupełniają losy zadufanego w sobie bohatera. Wartko zmontowany film Donnelly’ego nie zostawia czasu na dłużyzny, a liczne metafory utkane w kadrze uczynią widowisko przedsięwzięciem barwnym i przyjaznym dla małoletniego oka. Plastyczne wariacje, jakim został otulony dość bezbarwny i jednowymiarowy początkowo świat Ebenazera Scrooge’a, poddadzą całość subtelnej obróbce wizualnej.
„Uderzamy na miasto?” – pyta Duch teraźniejszych świąt, który zaleca uwiedzionemu w nieznane Scrooge’owi rejony fantazji radość z życia doczesnego. „Zaraz ciebie uderzę!” – pada impertynencka odpowiedź. Scrooge jest wciąż przekonany o właściwości swoich wyborów. Upiera się, że nie miał w życiu innego wyjścia niż to, z jakiego skorzystał. Jednak Duchy wykazują mu niezbicie rozmaite rozwiązania, które można było zrealizować. „Dom Cratchita tonie w dobrobycie dzięki pracodawcy” – ironizuje były skryba zatrudniony przez Scrooge’a. Ten ostatni wielokrotnie poniżał swojego sługę. Bez litości wyzyskiwał w pracy, płacił mało, ignorował prośby o wsparcie dla chorych dzieci. Teraz Scrooge zostaje przyjęty i fetowany przez rodzinę skryby. Dzieci Cratchita słysząc patetyczną i z gruntu fałszywą laurkę taty na cześć jego pracodawcy, zanoszą się śmiechem. Scrooge zostaje upokorzony, wie, że został oklaskiwany za coś, czego nigdy nie zrobił. Jego metamorfoza ma jednak wciąż szansę się dokonać.
