Interia

Philippou znają prawidła gatunku i zadowolą miłośników krwawej jatki, i jednocześnie nie rozczarują tych, którzy w kinie grozy szukają psychologicznego dna. przeczytaj recenzję

„Kwiat ośmiu gór” jest niezwykłą filmową wyprawą, którą można nie tyle obserwować na ekranie kina, co w niej współuczestniczyć. przeczytaj recenzję

Niektórych może zniechęcić naiwność i nachalny optymizm „Życia Chucka”. Niemniej taki miał być ten film – wskazujący na dobre momenty, gdy cały świat się wali, a przyszłość wydaje się niepewna. przeczytaj recenzję

Choć zobaczyłem go z przyjemnością i mam poczucie, że „Naga broń” znowu jest naga, to zawsze będzie mi się ona kojarzyła jednoznacznie. Z Leslie Nielsenem i latami 90. przeczytaj recenzję

W paru momentach bawiłam się dobrze, szczególnie w pierwszej połowie produkcji. Z czasem jednak coraz trudniej było mi utrzymać uwagę, a wielość żartów, często nietrafionych, nie pomagała sytuacji. przeczytaj recenzję

Błyskotliwa tragikomedia i kwintesencja niezależnego amerykańskiego kina. Debiutująca za kamerą Eva Victor w inteligentnie ostry, dowcipny i subtelny sposób opowiada o traumie. przeczytaj recenzję

Lepszy od wcześniejszych ekranowych wizerunków tych konkretnych bohaterów, ale lokujący się gdzieś w połowie stawki ekranizacji marvelowskiego uniwersum. przeczytaj recenzję

Nie przebije co prawda swojego pierwowzoru, ale jest jego godną, nie idącą na skróty i utrzymaną w duchu pierwszej części kontynuacją. A to już sporo. Najlepszy film Juliusza Machulskiego od lat. przeczytaj recenzję

To nie tylko świetna zabawa dźwiękiem, ale i gorzka pigułka o współczesnych fake newsach. przeczytaj recenzję

Nie pierwszy raz Kowalski stawia świat na głowie (odsyłam do zamknięcia „Ostatniej wieczerzy”), ale tym razem to nie szatan wychodzi z piekła, by dokonać zła czystego. przeczytaj recenzję