Ciekawostki filmowe

Recenzje z tamtej epoki, na przykład te opublikowane w The Moving Picture World we wrześniu 1913 roku, chwaliły film za "silne, przekonujące wykonanie" i inteligentne potraktowanie trudnego tematu, unikając jednocześnie popadania w zbytnio "chorobliwe" tony.

Film uznaje się za zaginiony.

Reżyser, chcąc szybko przemieszczać się między odległymi planami zdjęciowymi (np. z Los Angeles na wydmy w Guadalupe), zakupił samolot, co było wówczas rzadkością w branży filmowej. DeMille był pionierem w wykorzystaniu transportu lotniczego do celów produkcyjnych.

Pierwszy film z serii, w którym Jason jest bliski zabicia dziecka (zabijając Debbie, która była w ciąży).

Feet of Clay był jednym z ostatnich filmów, które Cecil B. DeMille wyreżyserował dla studia Paramount Pictures przed założeniem własnej, niezależnej wytwórni Producers Distributing Corporation (PDC).

Film został wyprodukowany i nakręcony w całości w Paramount Studios przy Melrose Avenue w Hollywood w Los Angeles w Kalifornii w USA. Było to standardową praktyką w tamtych czasach, szczególnie w przypadku filmów dźwiękowych. Głównym powodem, dla którego film nie zawierał zdjęć plenerowych, była ówczesna, prymitywna technologia nagrywania dźwięku. Kamery musiały być zamykane w dźwiękoszczelnych kabinach, a mikrofony były stacjonarne, co uniemożliwiało swobodne filmowanie na zewnątrz lub w naturalnych, głośnych lokalizacjach miejskich.

Ekipa filmowa, licząca około 100 osób, w tym aktorki grające syreny (nazywane "diving girls" – dziewczętami do nurkowania), spędziła na wyspie Santa Cruz wiele dni, wykorzystując takie miejsca jak Valdez Harbor i Painted Cave.

W zatoce w pobliżu Bird Island i Ship Rock zakotwiczono jednocześnie piętnaście starych żaglowców, które stanowiły "park maszynowy" dla scen morskich bitew.

Film został nakręcony w okresie od grudnia 1975 roku do stycznia 1976 roku.

Liczba ciał: dziewięć.

Sceny bitew, w tym słynna szarża na wzgórze San Juan, zostały napisane na podstawie pamiętników i depesz wojskowych, co miało na celu oddanie realizmu wydarzeń.

Występ cameo w filmie zaliczył Norman Reedus (jako chłopak Emily, który odwozi ją na lotnisko na początku filmu).

Taśma filmowa mierzyła 2180 metrów.

Polska wersja dubbingu miała premierę 24 grudnia 2010 roku na antenie TVN.

Zdjęcia do filmu kręcono na lotnisku Clover Airfield w Santa Monica w Kalifornii. Autentyczne lokacje i prawdziwe samoloty (zdemilitaryzowane maszyny z I wojny światowej) dodawały filmowi realizmu, co było cechą charakterystyczną dla reżysera.