To film, który wciąga jak powolne tonięcie. Ale jest w nim też coś kojącego – świadomość, że ktoś potrafił nazwać to, co zwykle zostaje przemilczane. przeczytaj recenzję

Ogląda się to z przyjemnością, momentami nawet z czułością, ale po napisach końcowych zostaje tylko lekkie westchnienie: szkoda, że to wszystko tak bardzo „jak zawsze”. przeczytaj recenzję

To film zbudowany na rytmie przemijania, chwilami pięknie nieskładny, jak improwizacja, w której artysta waha się, czy jeszcze grać, czy już zejść ze sceny. Nie ma tu oczyszczenia ani wielkiego finału, raczej ciche pogodzenie – ze światem, z rolą, z samym sobą. przeczytaj recenzję

W skali Van Santa – to film ciekawy, choć nie wybitny. W skali widza – seans, po którym trudno się spierać, ale jeszcze trudniej zachwycać. Piękny w formie, chłodny w treści. przeczytaj recenzję

Ogląda się to z przyjemnością, ale z rosnącym poczuciem, że prawdziwa emocja została gdzieś za szybą, w tej samej witrynie, w której czekają kolejni „członkowie rodziny” do wynajęcia. przeczytaj recenzję

„Christy” ma w sobie pewien spokój i dojrzałość – rzadką u reżyserów, którzy z wiekiem zaczynają bardziej słuchać niż opowiadać. przeczytaj recenzję

„Sirât” to podróż przez krajobraz zniszczonej nadziei, ale też błysk wiary, że coś jeszcze można odnaleźć. Nie pokój. Nie spokój. Może tylko obecność. przeczytaj recenzję

Oglądamy dekonstrukcję mitu, ale z dystansu, przez szybę. Jakby Aster sam nie wiedział, czy jeszcze mu zależy, czy już tylko prowadzi wykład. przeczytaj recenzję

Shanks ma oko, ma pomysł – bez wątpienia. Brak mu jednak jeszcze ręki reżysera, który potrafi udźwignąć ciężar własnej metafory. przeczytaj recenzję

Na szczęście film nie ma ambicji nieść prawd objawionych w dziedzinie dzisiejszych relacji. Bardziej bawi lekkością niż wali emocją po głowie. przeczytaj recenzję