„Gru i Minionki: Pod przykrywką”, choć udany technicznie, sprawia wrażenie filmu na własne życzenie przekombinowanego 5

Znany wielbicielom popularnej sagi z poprzednich jej części Gru znowu zamieszał w swoim środowisku naturalnym. Słynny Superzłoczyńca usiłuje się ustabilizować. Powiększył i tak niemałą już familię. Urodził się nowy, nieznośny jej członek – bobas Gru Jr. Tata nie odciął się tymczasem całkowicie od niesławnej przeszłości. W życiu narobił już wiele głupstw. Stojąc na czele zgrai Minionków tylko pozornie był dla nich dobrym wzorcem. Tym razem historia powraca do czasów młodości Gru. Wtedy to późniejszy Superzłoczyńca uznał za celowe wyeliminowanie swojego konkurenta do nauczycielskich względów oraz serc dziewczęcych. Podczas balu szkolnego, gdy odbywa się tam konkurs artystyczny, Gru ośmiesza swojego rywala – wymuskanego Maxima le Łotra, który smutną koleją losu trafia do więzienia. Gru pozornie zapomniał o przeciwniku. Ten jednak wkrótce dał znać o sobie. Teraz gdy Gru umościł swoje rodzinne gniazdo okazało się, iż Maxim uciekł z izolacji. „Wyrównamy rachunki!” – grzmiał jeszcze podczas widzenia le Łotr w słuchawkę, którą trzymał Gru. Superzłoczyńca przyszedł w odwiedziny, by ukoić swoje wyrzuty sumienia lub wykazać wyższość nad upokorzonym. Jedno nie wyklucza drugiego, bo natura Gru należy do niejednoznacznych. Teraz, gdy rywal salwował się ucieczką i pozostaje na wolności, groźba wyrównania rachunków zajrzała do przerażonych oczu Gru i jego rodziny.

Rodzina Gru zostaje w konsekwencji objęta dozorem policyjnym. Wszyscy mają zmienić tożsamość, wyprowadzić się z miasta, przyjąć nowe imiona, prowadzić inną niż dotąd działalność. Nowa forma egzystencji zakłada życie w kłamstwie. Dzieci Gru buntują się przeciwko takim praktykom. ”Kłam jak twoja siostra.” - instruuje niepokornych malców tata. „Kłamstwo to takie taktyczne mijanie się z prawdą” – uściśla. – „Zero żenady” – ironizuje, widząc niską postawę ojca jego córka. Realizacja programu ochrony świadków policyjnych przebiega opornie, bo Gru nie należy do typów dyskretnych. Zamiast się kamuflować – ostentacyjnie szuka znajomości wśród nowych sąsiadów. Nic dziwnego, że wkrótce znajdzie się ktoś, kto zacznie szantażować byłego Superzłoczyńcę. Do kolekcji kłopotów dojdzie zatem kolejny.

Filmowa legenda Minionków ma już długą tradycję. Prawem serii dokręcono zatem nową, wymyślną aktualizację. Gru i Minionki: Pod przykrywką, choć udany technicznie, sprawia wrażenie filmu na własne życzenie przekombinowanego. Dość powiedzieć, że tytułowe Minionki błąkają się raczej w tle głównego nurtu wydarzeń, niejako na doczepkę. Sam zaś motyw przewodni też nie jest specjalnie klarowny, nosi za to znamiona opowieści nadto wydumanej i pretensjonalnej. Całość pląsa w chaosie gęsto przerywanym rozmaitego poziomu gagami, które na ogólny wydźwięk filmu nie wpłyną. Mogą go jedynie upudrować i sprawić, że widz nie zauważy, iż pierwotny pomysł dryfuje w nieznane.

Maxim le Łotr będzie usiłował spełnić swoją obietnicę wyrównania rachunków. Ów motyw nie jest jednak, co dziwne, nadmiernie eksponowany w scenariuszu. W całą, dość zwariowaną i rozedrganą historię wdzierają się inne, poboczne, które burzą ogólny wizerunek monolitu. Sam zaś epilog familijnej animacji w reżyserii Chrisa Renauda pozostaje mocno nieczytelny. Gdyby za dobrą monetę wziąć jego wymowę – daleki będzie od etycznej wskazówki dla niezmanierowanych, młodocianych widzów.

Dziękujemy za seans sieci Cinema City