Na skraju jutra 2014

Gdyby spojrzeć na najnowszy film Douga Limana tylko pod względem naładowania akcją byłaby to najlepsza produkcja z tej kategorii tego roku. Niestety film, jak i życie, nie składa się tylko z jednego elementu. Gdy do wspomnianej akcji Edge of Tomorrow dochodzą inne aspekty jak np. logika czy fabuła, całość traci nieco na jakości. Ale co z tego skoro za chwilę znów coś wybucha!

Na skraju jutra to historia zaczerpnięta z książki Hiroshi Sakurazakiego o tym samym tytule. Filmowym głównym bohaterem jest major Cage (Tom Cruise) - człowiek odpowiedzialny za kontakty medialne i werbowanie nowych ochotników (np. poprzez spoty TV) do trwającej właśnie wojny z tajemniczą obcą rasą zwaną mimikami. Akcja rozpoczyna się po dającym nadzieję zwycięstwie ludzi pod Verdun i dzień przed planowaną inwazją na opanowaną przez obcych Francję.

Jako, że w sali kinowej siedziałem sam i musiałem zachować dla siebie komentarz pierwszych 20-30 minut teraz poświęcę tej sprawie cały akapit. Gdy poznajemy majora Cage'a, jest to pewny siebie człowiek sukcesu - dzięki swojej charyzmie zwerbował do wojny z obcymi setki tysięcy, a może nawet miliony ludzi. W pierwszych scenach, zadowolony, niczego się nie obawiający major zostaje wezwany do generała w Londynie, który oznajmia mu, że ten pojedzie na front. Do tego ten robi to tak niejasno, że nie wiadomo nawet czy Cage miały walczyć czy tylko obserwować heroiczne czyny swojej rasy. W każdym razie, generał postanawia wysłać niewyszkolonego człowieka, który dowiódł swojej przydatności i który na pewno przyniósłby więcej pożytku zostając na miejscu, do walki z zabójczym wrogiem - kto tak robi? Przez następne kilkanaście minut, aż do otrzymania przez bohatera super mocy, ten nie wie nawet jak odbezpieczyć broń w swoim egzoszkielecie. BA! Zostaje zrzucony na pole walki bez tej wiedzy. Wszyscy jedynie się do niego szyderczo szczerzą i rzucają kąśliwe uwagi na jego temat (wcześniej Cage próbuje uciec, zostaje uznany za dezertera, więc każdy patrzy na niego z góry - marna wymówka tego kompletnego braku logiki).

Na szczęście później jest coraz lepiej. Na ekranie pojawia sięEmily Blunt aka Rita aka Full Metal Bitch - bohaterka z bitwy pod Verdun gdzie ludzie odparli siły wroga. Mniej więcej wtedy tętno filmu się wyrównuje i widz zostaje nagrodzony za poprzednie głupoty wylewającą się z ekranu akcją. Muszę przyznać, że od początku do końca nie nudziłem się ani trochę. Motyw z resetowaniem dnia zadziałał znakomicie i znakomicie został użyty - wielką bitwę oglądamy z różnych perspektyw, bohater używa innych strategii, uczy się i wykorzystuje nową wiedzę w praktyce. Taka zmienna konfiguracja tego co już raz widzieliśmy daje zaskakująco dużo frajdy.

Przyjemnie ogląda się także Toma Cruisa i Emily Blunt. Bardzo dobrze wpasowali się w swoje postacie; niezbyt oryginalne, ale jednak odegrane dobrze i bez zgrzytów. Miło mi się patrzyło na proces, w którym Cage i Rita stają się zespołem - razem się uczą, walczą i giną, a mimo to wciąż utrzymują ogromny ciężar ocalenia świata na swoich barkach.

Dodatkowo oprawa wizualna trzyma bardzo solidny poziom. Wyświetlane obrazki może nie zapierają tchu, ale cieszą oko. Podobnie efekty specjalne - widać pracę włożoną w obcych, którzy poruszają się w ciekawy sposób, ale z niektórych scen aż bije kiepski Photoshop. Muzyki niestety nie zapamiętałem - kompozytorem nie był po prostu Hans Zimmer.

Podsumowując, Edge of Tomorrow to przede wszystkim wartka akcja, trzymająca poziom i nie pozwalająca widzowi ani razu się znudzić w ciągu 2 godzin. Idealna pozycja dla osób, które nie szukają kinematograficznych szczytów, a zwyczajnej, niepohamowanej rozrywki.

PS Na film śmiało można zabrać także dziecko - cały obraz obfituje może w kilka kropel krwi.