Movies Room

Czarownica 2 to dość sztampowy twór, który na domiar złego pod wieloma względami zdaje się być klonem pierwszej części, a ta sama w sobie najlepsza nie była. przeczytaj recenzję

Zombieland: kulki w łeb, mimo wielu obaw związanych z powrotem po tak długim czasie, okazało się świetną kontynuacją. Nie zawodzi stara ekipa, a nowi bohaterowie dotrzymują jej kroku. przeczytaj recenzję

Szkatułkowa konstrukcja opowieści Irlandczyka nie jest zbyt oryginalna, ale Scorsese robi z niej bardzo naturalny użytek. Nie sili się na szybkie cięcia, efekciarskie momenty, nie pędzi na łeb na szyję z rozwijającą się akcją, nie nie skacze szalenie z jednej opowieści do drugiej. przeczytaj recenzję

Nie jest to specjalnie odkrywcze, ale na tyle uniwersalne, żeby odnosić się do wielu różnic społecznych oraz finansowych. Może największym problemem jest to, że każdy chciałby szastać pieniędzmi, a nikt nie chce tańczyć. przeczytaj recenzję

Wojna o prąd to nieudana produkcja, nie tylko z powodu przeciętnego scenariusza, ale również dlatego, że pomysły inscenizacyjne są w większości nietrafione i bezcelowe. przeczytaj recenzję

Mimo wszystko trudno jest ten film komukolwiek polecić. Jeśli ktoś nie oglądał Breaking Bad, nie ma sensu w ogóle go włączać, fani już widzieli. Mam nadzieję, że się podobało. przeczytaj recenzję

Konwencyjne coming of age w przypadku Firecrackers przybiera zatem ostatecznie formę came of age, ponieważ proces został zakończony faktem. Lou i przyjaciele dojrzeli, poznając wszystkie „smaki” dorosłości. przeczytaj recenzję

James Mangold dostarcza trzymającą w napięciu, choć dość sztampową opowieść o męskiej przyjaźni i miłości do samochodów, której ukoronowaniem było pierwsze w historii zwycięstwo amerykańskiego samochodu podczas morderczego, dwudziestoczterogodzinnego wyścigu we Francji. przeczytaj recenzję

Dwóch papieży pozostawia widzów z niesamowitym poczuciem nadziei i spełnienia, nieważne czy jesteście osobami wierzącymi, czy raczej zdystansowanymi do spraw Kościoła. przeczytaj recenzję

Piękno i specyfikę miasta ujmuje wszak Cleo w niespotykaną dotąd hybrydową formę kina familijnego i czarnej komedii, posługując się przy tym równie wyraźnym antagonizmem pastelowych zdjęć i agresywnego montażu. przeczytaj recenzję